مقایسه تاثیر سه روش تمرینات اصلاحی بر راستای ستون فقرات افراد مبتلابه ناهنجاری پشت تابدار

سابقه و هدف: پاسچر پشت تابدار یکی از شایع‌ترین ناهنجاری ستون فقرات در قشر جوان جامعه است که نسبت به ناهنجاری‌های چون؛ کایفوز، لوردوز و پشت صافی به خاطر ماهیت غیرفعالش با احتمال بیشتری کمردرد و کایفوز شوئرمن را به دنبال خواهد داشت. هدف از تحقیق حاضر ارائه و مقایسه تاثیر سه روش تمرینات اصلاحی بر راستای ستون فقرات افراد مبتلابه پاسچر پشت تابدار می‌باشد. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی می‌باشد. جامعه آماری تحقیق حاضر را دانشجویان مبتلا به پشت تابدار و آزمودنی‌های تحقیق را 52 دانشجو با میانگین سن، 17/1±61/20، وزن، 34/12±47/67 و قد، 62/6±25/172 تشکیل می‌داد که به صورت هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در سه گروه 13 نفری تجربی و یک گروه کنترل تقسیم‌بندی شده بودند. راستای ستون فقرات در سطح ساجیتال توسط شاخص‌های؛ زاویه سر به جلو، زاویه کایفوز، زاویه لوردوز، زاویه تیلت لگن خاصره و زاویه تاب اندازه‌گیری‌ شد. گروه‌های تجربی 1، 2 و 3 برای مدت‌زمان 12 هفته، هر هفته 3 جلسه و برای 40 تا 80 دقیقه در تمرینات متمرکز بر ناحیه مرکزی بدن، تمرینات متداول و تمرینات ترکیبی شرکت نمودند و گروه کنترل طی این مدت‌زمان فعالیت‌های متداول روزانه خود را انجام دادند. داده‌های جمع‌آوری‌شده با روش آماری mancova در سطح معنی داری 05/0 تجزیه‌وتحلیل گردید. یافته ها: یافته‌های تحقیق نشان داد که هر سه روش تمرینی تاثیر معنی‌داری بر راستای ستون فقرات افراد مبتلابه پشت تابدار دارد، اما تمرینات ترکیبی نسبت به دو روش تمرینی دیگر اثربخشی معنی‌دارتری (بر اساس اندازه اثر) بر راستای ستون فقرات آزمودنی‌های مبتلابه پشت تابدار دارد. نتیجه گیری: لذا با توجه به اثربخشی بهتر برنامه تمرینات اصلاحی ترکیبی بر روی راستای ستون فقرات افراد مبتلا به پشت تابدار می‌توان این تمرینات  را جهت اصلاح این عارضه توصیه نمود.