معرفی کتاب: استراتژی در جهان معاصر

اگرچه در دوران جنگ سرد، همگان منتظر آغاز یک جنگ هسته‌ای ویرانگر بودند، اما در طول دهه 1970، روابط امریکا و اتحاد جماهیر شوروی به خوبی سازماندهی و مدیریت می‌شد. متحدان (در قالب ناتو و پیمان ورشو) به هر دو ابرقدرت اجازه می‌دادند تا در اردوگاههای خود به ایجاد نظم بپردازند، از ظهور تروریسم جلوگیری کنند و مانع برخوردهای قومی و جنایات سازمان یافته شوند. مواردی که منابع مورد نیاز برای رقابت در جنگ سرد را به خود اختصاص می‌داد، علاوه بر متحدین، اکثر دولتهای وابسته به یکی از دو ابرقدرت بودند که به کاهش منازعات بین‌المللی کمک می‌کردند. کمکهای مالی و نظامی به دولتهای وابسته بر اساس اهمیت آنان و میزان حمایتشان از یک ابرقدرت صورت می‌گرفت. اگر دولتی وارد اردوگاه یک ابرقدرت می‌شد، می‌توانست خود را از خطر مقابله با دیگر رقبای منطقه‌ای که وابسته به ابرقدرت دیگر بودند، حفظ کند. بازدارندگی هسته‌ای، متعادل کننده‌ رفتار دو ابرقدرت بود و مذاکرات کنترل تسلیحات به سیاستگذاران آمریکا و شوروی اجازه می‌داد که دیدگاهها و ملاحظات خود را در خصوص امنیت مطرح کنند. منازعات میان دو بلوک نیز اغلب در حاشیه صورت می‌گرفت (نظیر ویتنام و افغانستان) و کمتر باعث تهدید مستقیم امنیت دو کشور آمریکا و شوروی می‌شد.