مقایسه ی تطبیقی/ تحلیلی میزان آسیب پذیری بافت های شهری در برابر زلزله با استفاده از مدل های تحلیل سلسله مراتبی و فازی (نمونه موردی: شهر لامرد)

?با توجه به واقع شدن ایران بر روی یکی از دو کمربند زلزله خیز جهان و وجود گسل های فراوان، وقوع زلزله در فلات ایران امری طبیعی است. ایران جز ده کشور بلاخیز و ششمین کشور زلزله خیز دنیا است؛ که زلزله مسبب بیش ترین تلفات انسانی در آن می‌باشد، خطری که خسارت های مالی فراوانی نیز برای کشور به همراه داشته است. شهر لامرد نیز که در جنوب استان فارس و بر روی کمربند زلزله خیز جنوب ایران قرار دارد از این قاعده مستثنا نیست و هر ساله به طور متوسط در این شهر 4 زلزله با شدت های مختلف رخ می دهد؛ لذا برای مقابله با مساله فوق نیازمند مقاوم سازی ساختمان ها و سکونتگاه ها در سطح شهرها و روستاها هستیم. برای مقاوم سازی بناها و ساختمان ها با توجه به محدودیت منابع مالی، در وهله ی نخست باید از روش ها و تکنیک هایی استفاده گردد که مدیران و مسیولان را قادر به تخمین و ارزیابی میزان آسیب پذیری سکونتگاه‌ها و اولویت بندی بافت های شهری در برابر زلزله کند. این ارزیابی و پیش بینی؛ برنامه ریزی مسوولان را جهت داده و مانع از به هدر رفتن منابع مالی و انسانی می‌گردد. هدف از این پژوهش پاسخ گویی به نیاز مطرح شده می‌باشد که استفاده از چه تکنیک و روشی می‌تواند تصویر مناسب‌تر و دقیق‌تر از میزان آسیب پذیری در برابر زلزله ارایه دهد. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی/ تحلیلی می‌باشد که با استفاده از مدل های فازی و تحلیل سلسله مراتبی اقدام به ارزیابی میزان آسیب پذیری بافت های کالبدی شهر لامرد شده است. نتایج حاصل از این پژوهش بیانگر این موضوع می‌باشد که روش فازی چند متغیره از توان بالاتری برای شناسایی بافت های شهری آسیب پذیر نسبت به روش تحلیل سلسله مراتبی دارا می‌باشد. همچنین مشخص گردید که در مدل فازی بیش ترین میزان آسیب پذیری مربوط به وضعیت آسیب پذیری بالا (بیش از 38 درصد) و در مدل تحلیل سلسله مراتبی بیش ترین میزان آسیب پذیری مربوط به وضعیت آسیب پذیری متوسط (بیش از 43 درصد) می‌باشد.