ارایه الگوی بهینه مکان یابی فضای سبز شهری با استفاده از GIS و روش AHP (منطقه مورد مطالعه: منطقه 7 شهرداری اهواز)

منطقهی 7 اهواز، با جمعیت 150215 و سرانه فضای سبز 2.78 درجنوب شرق شهر اهواز قرار دارد. سرانهی فضای سبز اختصاص یافته به این منطقه تفاوت آشکاری با سرانهی پیشنهادی در طرح جامع شهر اهواز (13متر مربع برای هر نفر) و همچنین سرانه قابل قبول برای کلان شهرهای ایران (18 متر مربع)، دارد. پژوهش حاضر براساس روش توصیفی- تحلیلی و با تاکید بر جنبه کاربردی آن، سعی در ارایه الگوی مناسب توزیع بهینه ی فضای سبز منطقه مورد مطالعه براساس ضوابط مکان یابی و نیازهای جمعیتی دارد. در این راستا برای جبران کمبود ذکر شده در زمینه زیست محیطی، باید ارزش های زمین منطقه برای ایجاد فضای سبز، مورد ارزشیابی قرارگیرد، برای این منظور از معیارهای نزدیکی به مراکز مسکونی، به مراکز آموزشی، فرهنگی، تجاری، بهداشتی، مراکز فرهنگی و تاسیسات و تجهیزات شهری و زمین های بایر استفاده شده است. سپس داده های مکانی گردآوری شده مربوط به هر معیار به فرمت قابل تبدیل در gis برای اعمال مدل و انجام تحلیل های فضایی از طریق تشکیل پایگاه داده ها و ایجاد لایه های اطلاعاتی جدید، تبدیل شدند. نهایتاٌ به منظور الگوسازی هر کدام از معیارها بر اساس ارزش و اهمیت آن ها در مکان یابی فضای سبز، در نرم افزار expert choice وزن مناسبی به هریک از لایه های اطلاعاتی داده شده است. نتایج حاصل ازتلفیق لایه های وزن دهی شده براساس میزان اهمیت هر یک از لایه ها در مکان یابی فضای سبز، زمین های منطقه مورد مطالعه را برای انتخاب مکان مناسب برای ایجاد فضای سبز اولویت بندی کرد، سپس این زمین ها با نقشه کاربری اراضی مقایسه کرده و مشخص شد که زمین های با درجه خیلی خوب و خوب و متوسط در فاصله نزدیکی از مراکز مسکونی، فرهنگی، آموزشی که بیش تر مالیکت دولتی داشتند، واقع شده اند. و زمین های با درجه تناسب ضعیف و خیلی ضعیف در فاصله دورتری از کاربری های سازگار قرار گرفته اند و بیش تر در نزدیکی با مراکز صنعتی، اداری، بهداشتی، تجاری که مالکیت اغلب آن ها، خصوصی است، واقع شده اند؛ لذا برای ایجاد فضای سبز پیشنهاد نشدند.