شناسایی مولفه‌های اثرگذار بر افزایش میزان تاب‌آوری اقتصادی و اجتماعی شهری در مواجهه با بحران زلزله مطالعه موردی: شهرستان بروجرد

تاب‌آوری یکی از موثرترین روش‌ها برای دستیابی به پایداری در برابر زلزله است؛ بنابراین می‌توان از آن به عنوان راه‌حلی برای تقویت جوامع استفاده کرد. هدف این پژوهش مطالعه ابعاد موثر در افزایش تاب‌آوری شهرستان بروجرد در مواجهه با بحران زلزله است. روش تحقیق توصیفی– تحلیلی است. جمع‌آوری داده‌ها از طریق پرسش‌نامه بوده است؛ حجم نمونه‌ با استفاده از فرمول کوکران 330 نفر است. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها، از آزمون t تک‌نمونه ای، مدل تحلیل رگرسیون و tدو نمونه‌ای مستقل استفاده شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد که در میان زیرشاخص‌های مربوط به ابعاد تاب‌آوری اجتماعی، زیرشاخص دسترسی به امکانات رفاهی دارای کمترین میانگین(3.02) و زیرشاخص سرمایه اجتماعی دارای بیش‌ترین میانگین(3.49) بوده است. هم‌چنین در میان زیرشاخص‌های مربوط به تاب‌آوری اقتصادی، زیرشاخص توانایی جبران خسارت با میانگین 2.83 کمترین و توانایی بازگشت به شرایط مناسب بیشترین میانگین(3.97) را به خود اختصاص داده‌اند. نتایج تحلیل رگرسیون نیز با توجه به میزان بالای f(91.03) و سطح معناداری زیر 0.05 درصد معنادار است. همچنین نتایج t دو نمونه‌ای مستقل برای مقایسه نظرات کارشناسان و مردم در مورد ابعاد تاب‌آوری اجتماعی بیانگر آن است که تفاوتی میان نظرات این دو دسته مشاهده نمی‌شود؛ اما در مورد برخی زیر متغیرهای اقتصادی(میزان یا شدت خسارت، توانایی جبران خسارت) و مولفه کلی بعد تاب‌آوری اقتصادی نظر کارشناسان و مردم متفاوت است.

Identifying the Components Affecting the Increase of Urban Economic and Social Resilience while Facing with Earthquake Crisis (A Case Study of Boroujerd)

Resilience is one of the most effective ways in achieving sustainability at the time of earthquakes. So it can be used as a way to strengthen the communities. This study aims to identify the effective dimensions in increasing urban resilience while confronting with earthquake crisis in Boroujerd. The research method is descriptiveanalytical. We used a questionnaire to obtain the necessary data. The sample size was 330 based on Cochran's formula. We analyzed the data by a singlesample Ttest, multiple regression analysis models, and an independent ttest. The findings show that among the subindices related to the dimensions of social resilience, the subindex of access to welfare facilities has the lowest average (3.02) and the social capital subindex has the highest average (3.49). Also, among the subindices related to economic resilience, the subindicator of the ability to compensate for damage has the lowest average of 2.83 and the ability to return to suitable conditions has the highest average (3.97). The results of the regression analysis are also significant due to the high level of F (91.03) and the significance level below 0.05%. Also, the T results of two independent samples for comparing the opinions of experts and people about the dimensions of social resilience indicate that there is no difference between the opinions of these two groups. However, regarding some economic subvariables (the amount or severity of damage, the ability to compensate) and the general component of the economic resilience dimension, the opinions of experts and people are different.