ارزیابی شاخص‎های کیفیت منظر عمومی شهری

منظر شهری به عنوان بخشی از سیمای شهر، نقش کلیدی را در ارتقای کیفیت زندگی شهری ایفا می‌کند و در صورت برخورداری از کیفیت مطلوب، می‌تواند سهم خود را در شکل‌دهی به پایداری اجتماعی و همبستگی‌های شهری ‌به خوبی ایفا نماید. امروزه عدم رعایت شاخص‌های کیفی در این گونه فضاها لزوم توجه بیش از پیش در این زمینه را به وضوح مشخص می‌سازد. پژوهش مورد نظر بر آن است تا با ارزیابی کیفی پارک‎های منطقه‌ای تبریز، مشکلات و کاستی‎های موجود را شناسایی نموده و راهکارهای مناسب و کاربردی را در جهت بهینه سازی آن در اختیار مدیران و طراحان شهری قرار دهد. روش گردآوری داده‎ها براساس پرسشنامه‌ و توزیع آن بین 300 نفر از بازدیدکنندگان پارکها بود. پس از تکمیل پرسشنامه، از روش‎های توصیفی، تحلیلی، و هم‌چنین مقایسه میانگین‎ها از طریق آزمون چندنمونه‌ای با استفاده از نرم‌افزار spss19 برای بررسی سوالات تحقیق استفاده شد. نتایج نشان داد میزان کیفیت مولفه‎ها و زیر مولفه‎های پارک‎های منطقه‌ای در حالت کلی متفاوت می‌باشد. بر اساس نتایج، دسترسی(3.07=میانگین، 907/0=انحراف معیار)، و جامعه پذیری (3.05=میانگین، 697/0=انحراف معیار)، بالاترین اولویت را در کیفیت پارکهای منطقه‌ای داشتند و فعالیت‎ها، آسایش و منظر پس از آنها به ترتیب در رتبه‎های بعدی قرار داشتند. در زیر مولفه‎ها نیز محیط زیست واجد بالاترین کیفیت بود و گروه‎های اجتماعی، دسترسی به پارک، امنیت، دیدارگاه بودن، انواع فعالیت‎های اجتماعی، مبلمان و امکانات به ترتیب دارای رتبه‎های بعدی بودند. پارک گلستان بهترین دسترسی و جامعه‌پذیری را دارا بود و در عین حال از نظر فعالیت‎ها و کیفیت برنامه‌ریزی پارک شمس بالاترین اولویت را داشت. در نظر گرفتن دسترسی و جامعه پذیری می‌تواند باعث افزایش کیفیت پارکهای منطقه‌ای گردد.

Evaluation of Quality Indicators of Urban Public Landscape

Urban landscape plays a key role in improving the quality of urban life as a part of the city’s image, and if it is of good quality, it can play an important role in shaping social sustainability and urban solidarity. Nowadays, failure to observe the quality indicators in these areas clearly indicates the need for more attention in this field. Therefore, the aim of this study is to identify the existing problems and deficiencies by evaluating the quality of the regional parks in Tabriz and finally, it provides the managers and designers of the city with an appropriate and practical approach to optimize it. The method of data collection was based on library studies, documentation and designing of the questionnaire and its distribution among 300 individuals. After completing the questionnaire, descriptive and analytical methods were used to answer the research questions. Statistical tests such as Pearson and regression analysis were performed using the SPSS19 software. The results revealed that factors and sub factors received different preferences from the participants. Accessibility (Mean= 3.07, SD= 0.907) and socialization (Mean= 3.05, SD= 0.697) had the highest priority in the quality of regional parks, followed by activities, comfort and scenery, respectively. In addition, quality of environment, safety, social activities, and park facilities were people’s priorities in regional parks, respectively.  According to the obtained results, Golestan Park had the best accessibility and socialization meanwhile Shams Park received the highest preferences in term of activities and planning quality. In overall, considering accessibility, socialization, and natural environmental quality may enhance quality of regional parks in residential settings.