بررسی راه کار کاهش حجم ترافیک شهری به وسیله ایجاد مسیرهای ویژه دوچرخه سواریمطالعه ی موردی: بافت تاریخی شهر شیراز

گسترش دوچرخه سواری به عنوان یک موقعیت سفر،بخشی از حمل و نقل است تا در جای گزینی ماشین شخصی و تشویق به استفاده از آن نقش آفرین باشد. . اگرچه ترافیک دوچرخه تنها درصد ناچیزی از کل جریان ترافیک را تشکیل می‌دهد، ولی تأثیر همین درصد ناچیز نیز باید در برنامه‌ریزی‌های حمل‌ونقل ایران در نظر گرفته شود.به همین منظور بسیاری از شهرها برنامه‌ریزی گسترده‌ای را برای تأمین تسهیلاتی از قبیل اختصاص راه‌های مخصوص دوچرخه‌سواری به صورت خطوط ویژه عبور و مرور دوچرخه در خیابان ها به اجرا درآورده‌اند. در این رابطه افزایش استفاده از دوچرخه در حمل و نقل شهری،به واسطه ایجاد مسیرهای مناسب دوچرخه سواری ،در کاهش حجم ترافیک شهری مؤثر خواهد بود. شهر شیراز با حجم بالا و تراکم زیاد جمعیت به عنوان یکی از کلان شهرهای ایران محسوب می شود که در صدد است تا با راه اندازی مترو(در آینده نزدیک) و دوچرخه سواری ، ترافیک شهری و مشکلات ناشی از آن را کاهش دهد. هدف از ارائه ی این پژوهش، بررسی رابطه ی ایجاد مسیرهای ویژه ی دوچرخه سواری و کاهش حجم ترافیک شهری در بافت تاریخی شهر شیراز می باشد.این پژوهش بر این فرضیه استوار است که بین میزان استفاده از دوچرخه (به واسطه ایجاد مسیرهای مناسب دوچرخه سواری)و کاهش حجم ترافیک رابطه وجود دارد. برای بررسی این فرضیه از تحلیل های آماری و تحلیل های شبکه ای به واسطه ی نقشه های gis استفاده شده است.روی کرد کلی حاکم بر روش تحقیق در این مقاله،ترکیبی از روش های تحلیل فضایی و تحلیل رابطه ای است و روش جمع آوری داده ها به صورت اسنادی است .نتیجه حاصل از این پژوهش نشان می­دهد که تنها افزایش دوچرخه سواری در کاهش حجم ترافیک مؤثر نیست بلکه عوامل دیگری هم چون مسیر های ویژه دوچرخه سواری نقش مهمی در این کاهش ترافیک خواهند داشت.