اثر تقویت حافظه با استفاده از آگونیست کولینرژیک و موسیقی در پیدایش وابستگی به مورفین به روش ترجیح مکان شرطی در موش سوری نر

مقدمه: مهم‌ترین عارضه مصرف داروهای اعتیادآور، برهمکنش آن ها با سیستم عصبی است که منجر به دریافت طولانی مدت و مکرر دارو می شود. هدف این مطالعه بررسی اثر تقویت حافظه با استفاده از آگونیست کولینرژیک و موسیقی در پیدایش وابستگی به مورفین می باشد. روش کار: در این پژوهش 110 سر موش سوری نر بالغ با وزن تقریبی 35-30 گرم در گروه های کنترل، شاهد و آزمایش مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه های تجربی، شامل تیمار با مورفین، دونپزیل، مورفین + دونپزیل، موسیقی تند، موسیقی آرام بخش 1، موسیقی آرام-بخش 2، مورفین+ موسیقی تند، مورفین+ موسیقی آرام بخش 1، مورفین+ موسیقی آرام بخش 2 بودند. از مورفین به عنوان یک فاکتور ایجاد کننده وابستگی و دونپزیل به عنوان یک فاکتور کولینرژیک تقویت کننده حافظه، برای مقایسه با موسیقی استفاده شد. به منظور تشخیص ایجاد وابستگی از روش ترجیح مکان شرطی (conditioned place preference= cpp) استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد بین گروه کنترل با گروه مورفین در ترجیح مکان شرطی تفاوت معنادار (05/0?p) بود ولی با گروه های شاهد، دونپزیل و تیمار با موسیقی تفاوت معنادار نبود. همچنین بین گروه مورفین با گروه های مورفین+ دونپزیل، مورفین+ موسیقی تند، مورفین+ موسیقی آرام بخش 1 و مورفین+ موسیقی آرام بخش 2 در ترجیح مکان شرطی تفاوت معنادار (05/0?p) مشاهده شد. نتیجه گیری: احتمالاً دونپزیل و موسیقی تند و موسیقی آرام بخش 1، با مهار نورون های دوپامینرژیک، cpp القا شده با مورفین را کاهش می دهند و موسیقی آرام بخش 2 با تحریک نورون های دوپامینرژیک باعث افزایش cpp وابسته به مورفین می‌شود.