تاثیر روشهای تمرینی ویبریشن، تسهیل عمقی عصبی عضلانی و روش ترکیبی بر انعطاف پذیری عضلات همسترینگ

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر سه روش تمرین کششی ویبریشن، تسهیل عمقی عصبی عضلانی و روش ترکیبی بر انعطاف-پذیری عضلات همسترینگ در دانشجویان مرد غیر ورزشکار انجام شد. روش کار: در این پژوهش 30 نفر از دانشجویان مرد غیر ورزشکار انتخاب شده به صورت تصادفی هدف دار به سه گروه ده نفری به نام گروه کشش ویبریشن، گروه تسهیل عمقی عصبی عضلانی و گروه ترکیبی تقسیم شدند. میزان انعطاف پذیری عضلات همسترینگ آزمودنی‌ها در هر سه گروه با آزمون بالا آوردن غیرفعال زانو اندازه گیری شد. سپس هر سه گروه تمرینات خود را به مدت چهار هفته انجام دادند و پس از آن بار دیگر آزمون باز شدن فعال زانو از آن ها به عمل آمد.یافته‌ها: نتایج آزمون‌های آماری نشان داد که انعطاف پذیری هر سه گروه بعد از برنامه تمرینی به صورت معناداری افزایش می یابد (001/0=p). بین گروه تمرینی ویبریشن و گروه تسهیل عمقی عصبی عضلانی تفاوت معناداری در انعطاف پذیری عضلات همسترینگ مشاهده نشد (05/0 < p)، ولی انعطاف پذیری گروه ترکیبی به طور معناداری بیش تر از دو گروه دیگر بود (000/0=p). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج تحقیق به ورزشکاران توصیه می‌شود که اگرچه با هر یک از روش های تسهیل عمقی عصبی عضلانی و ویبریشن می‌توانند به سطوح نسبتاً مطلوبی از انعطاف پذیری دست یابند، لیکن ترکیبی از این دو روش می‌تواند انعطاف پذیری آنان را به بیش ترین مقدار بهبود و توسعه دهد. از این رو در ورزش‌هایی که نیاز به انعطاف پذیری بالایی دارند روش تمرین کششی ترکیبی توصیه می‌شود.