اثر دفروکسامین در بقا موش‌های مبتلا به پریتونیت القایی

چکیده:مقدمه: اکسیداتیو یکی از عوامل اصلی آسیب سلولی، نارسایی عضو و مرگ در سپسیس است؛ از این رو داروی دفروکسامین- آنتی اکسیدان جمع کننده آهن و جمع کننده بالقوه رادیکال آزاد به عنوان گزینه ای جذاب برای درمان دارویی در سندرم سپتیک مطرح است. در این مطالعه اثر دارو روی بقا موش‌های سپتیک بررسی شد.روش کار: در 20 سر موش صحرایی نر به روش بستن سکوم و پانکچر آن (clp) پریتونیت القا شد. سپس با انتخاب تصادفی به یک گروه ده تایی از آن ها دو دفعه دفروکسامین (دوز نهایی: 40 mg/kg) زیرپوستی و به گروه ده تایی دیگر دارونما (نرمال سالین) داده شد. دو گروه ده تایی دیگر نیز به عنوان گروه کنترل سالم و گروه جراحی بدون پریتونی در نظر گرفته شدند. همه موش‌ها در شرایط یکسان از نظر سلامتی، محیط زندگی و تغذیه قرار داشتند. زمان فوت موش ها ثبت شد.یافته‌ها: دفروکسامین باعث افزایش بارز زمان بقا موش‌های مبتلا به پریتونیت القایی در مقایسه با گروه دارونما شد. این تفاوت از لحاظ آماری معنادار بود.نتیجه گیری: درمان با دفروکسامین به طور بارزی بقا را در موش‌های سپتیک افزایش می‌دهد.