تاثیر ساخارین بر فرایند اسپرماتوژنز، ساختار بافتی بیضه و محور هورمونی هیپوفیزگناد در موش های صحرایی نژاد ویستار

مقدمه: ساخارین یک شیرین کننده مصنوعی و فاقد کالری است که برای شیرین کردن محصولاتی همچون نوشیدنی ها، شیرینی جات، بیسکوئیت ها، داروها و خمیردندان استفاده می شود. این درحالی است که بدن ما قادر به متابولیزه کردن آن نیست. در تحقیق حاضر اثر ساخارین بر فرایند اسپرماتوژنز، ساختار بافتی بیضه و محور هورمونی هیپوفیز گناد در موش های صحرایی بررسی گردید.مواد و روش ها: 35 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به 5 گروه مساوی به صورت کاملا تصادفی تقسیم شدند. گروه کنترل هیچ گونه حلال یا دارویی دریافت نکرد. گروه شاهد روزانه 1میلی لیتر آب مقطر به صورت تزریق درون صفاقی دریافت کردند. گروه های تجربی1، 2 و 3 یک بار در روز و به ترتیب مقادیر 250، 500 و 1000میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن ساخارین به صورت درون صفاقی به مدت 35 روزدریافت کردند. پس از گذشت 35 روز از حیوانات خونگیری به عمل آمد و بافت بیضه جهت بررسی های بافتی جدا شد. داده ها به کمک نرم افزار spss نسخه 16 و آنالیز واریانس یک طرفه و تست تعقیبی دانکن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: میزان گلوکز در گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشت ( 05 / p≤0 ).. غلظت هورمونهای تستوسترون، دی هیدرواپی آندروسترون، لوتئینی و تحریک کننده فولیکول در گروه های تجربی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی دار داشته است. همچنین تعداد سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت های اولیه و ثانویه، اسپرماتید، اسپرماتوزوئید و اسپرم در گروه های تجربی کاهش معنی داری نسبت به گروه های کنترل و شاهد داشته است ولی سلول های سرتولی و لایدیگ اختلاف معنی داری نشان ندادند(p>0/05 ).نتیجه گیری: ساخارین می تواند بر مقادیر هورمون ها و سلول های جنسی نر اثرات مخربی داشته باشد و بافت شناسی نتایج هورمونی مارا تائید میکند که البته در این مورد نحوه و مقدار استفاده از این شیرین کننده مصنوعی پر کاربرد بسیارمهم است.