جداسازی و تغلیظ ایزوبوتانول از محلولهای آبی رقیق با استفاده از فرآیند غشایی تراوش تبخیری

ایزوبوتانول حاصل از فرآیند تخمیر غلظت پایینی دارد و برای استفاده در کاربردهای مختلف، نیاز به تغلیظ و خالص سازی دارد. فرآیندهای جداسازی متعددی برای بازیابی ایزوبوتانول از محیط تخمیر وجود دارد. برای جداسازی ایزوبوتانول از محلول‏های آبی رقیق آن، فرآیند غشایی تراوش تبخیری به کار گرفته شد. بدین منظور، از غشاهای ترکیبی با لایه اصلی پلی دی متیل سیکلوکسان (pdms) با ضخامت های مختلف برای بازیابی ایزوبوتانول استفاده شد و تاثیر چند پارامتر عملیاتی موثر مانند ضخامت غشا، غلظت خوراک و دمای خوراک بر کارکرد سیستم بررسی شد. نتایج حاکی از آن است که با افزایش غلظت ایزوبوتانول در محلول خوراک، میزان فلاکس عبوری از غشا و انتخاب‏پذیری آن افزایش می یابد. برای مثال، با افزایش غلظت ایزوبوتانول از 2 به 5 درصد وزنی در محلول خوراک، فلاکس کل و انتخاب پذیری غشا بیش از 50% افزایش می‌یابد. این در حالی است که با افزایش ضخامت لایه فعال غشا از 3/2 به 9/12 میکرومتر، میزان فلاکس عبوری از غشا به حدود نصف کاهش و انتخاب پذیری آن به بیش 5/1 برابر افزایش می یابد. همچنین افزایش دما موجب بالارفتن فلاکس عبوری از غشا و کاهش انتخاب پذیری می‏شود.