بررسی تاثیر طراحی فضاهای باز مجتمع‌های مسکونی در ایجاد حسِّ‌دلبستگی به مکان (نمونه مورد مطالعه: مجتمع مسکونی ششصددستگاه در شهر مشهد)

پیوند بین انسان و مکان یا »دلبستگی به مکان « مبنایی برای ارضای بسیاری از نیازهای انسان به واسطه مکان و معنا بخشی به زندگی برشمرده شده است. به ویژه دلبستگی به مکان های با اهمیت برای انسان که شاخص ترین آن ها فضای سکونت است. فضاهای باز مابین ساختمان های مسکونی بستر پیوند ساکنان با طبیعت و محل گذران اوقات فراغت در مکانِ بیرونی بلافصل خانه است. در این راستا پژوهش حاضر به بازشناسی مولفه های موثر در سازماندهی فضای باز مجتمع های مسکونی در جهت افزایش حسِّ دلبستگی ساکنین با فضای باز مجتمع می پردازد. نوع پژوهش، کاربردی و به لحاظ روش، توصیفی -تحلیلی است. گردآوری اطلاعات به دو صورت کتابخانه ای -اسنادی و پیمایشی -میدانی و با روش پرسشنامه انجام گرفته است. جامعه آماری این پژوهش، 100 نفر از ساکنین مجتمع مسکونی ششصد دستگاه در شهر مشهد است. برای انجام آمار های توصیفی و آمار استنباطی مطالعه حاضر از نرم افزار spss و رگرسیون خطی استفاده شده است. نتایج آزمون نشان از معناداری تاثیر تمامی معیارهای متغیر مستقل (فضای باز مجتمع مسکونی) بر متغیر وابسته (حسِّ دلبستگی) دارد. به این نحو که هر یک از معیارهای فضای باز، مولفه های سازنده دلبستگی، بیشترین تاثیرگذاری خود را بر معیار فضای سبز؛ و پس ازآن به ترتیب، بر معیارهای فضای بازی کودکان، پیاده راه ها، مبلمان شهری، مسیرهای سواره و در نهایت فضای نشستن، دارند. راهکارهای طراحیِ ارائه شده در این پژوهش کاربردی بوده و می تواند راهبردی برای آگاهی طراحان نسبت به چگونگی تاثیر فضاهای باز مجتمع های مسکونی در جهت افزایش دلبستگی به مکانِ ساکنین را فراهم آورد.