کارآیی و اثربخشی سیاست‌های تامین مسکن در کلانشهر تهران

اهداف: پژوهش حاضر با هدف ارزیابی کارآیی و اثربخشی سیاست‌های تامین مسکن در کلانشهر تهران انجام شد.روش‌شناسی: پژوهش حاضر از نوع کاربردی بوده و در سال 1402 در کلانشهر تهران انجام شد. حجم نمونه آماری با استفاده از فرمول مورگان 384 نفر به‌دست آمد. همچنین، به منظور سطح‌بندی مناطق 22گانه شهر تهران نیز از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای استفاده شد. در نهایت، نتایج داده‌ها با استفاده از مدل معادلات ساختاری تجزیه و تحلیل شد تا روابط علت و معلولی متغیرها مشخص شود.یافته‌ها: متغیرهای اثربخشی و کارآیی به‌ترتیب با ضریب مسیر 2/305 و 9/320 بر سیاست‌های تامین مسکن اثرگذار بودند. همچنین، متغیرهای بهره‌وری مسکن و دسترسی به خدمات به‌ترتیب با مقدار آماره تی 21/862 و 7/874، بر متغیرهای اثربخشی و کارآیی تاثیر داشتند. با این حال، بهبود اثربخشی و کارآیی در سیاست‌های تامین مسکن باعث ارزش‌گذاری قیمت مسکن، کنترل اجاره مسکن، ارایه تسهیلات مالی و توسعه مسکن اجتماعی شد.نتیجه‌گیری: از نظر متغیرهای مرتبط با اثربخشی و کارآیی، متغیرهای دسترسی به خدمات و تنوع مسکن دارای اثرگذاری بیشتر بوده و پایداری اجتماعی و کیفیت مسکن اثرگذاری کمتری را به‌ترتیب بر کارآیی و اثربخشی در سیاست‌های تامین مسکن دارند. همچنین زیرشاخص‌هایی مانند تعیین قیمت مناسب با توجه به نیازهای بازار، تعیین حداکثر افزایش اجاره و تضمین حقوق مستاجران، ارایه تسهیلات به سازندگان مسکن و بهبود عملکرد نظام ساخت‌وساز منجر به عدم تحقق سیاست‌های تامین مسکن در کلانشهرها می‌شوند. 

performance and effectiveness of housing provision policies in tehran metropolis

aims: this study aims to assess the performance and efficacy of housing provision strategies, particularly focusing on the tehran metropolis.methodology: the study, carried out in 2023, is of an applied study in tehran metropolis. following the application of morgan’s formula, a sample size comprising 384 individuals was established. moreover, cluster sampling was utilized to classify the 22 districts within tehran. subsequently, the gathered data underwent analysis through structural equation modeling to uncover causal connections among variables.findings: the variables pertaining to efficacy and efficiency exhibit notable influence on housing provision policies, displaying path coefficients of 0.305 and 0.329, respectively. furthermore, variables such as housing productivity and accessibility to services demonstrate substantial impacts on efficacy and efficiency, supported by t-values of 2.862 and 2.874, respectively. nevertheless, the enhancement of efficacy and efficiency in housing provision policies has resulted in the appreciation of housing costs, regulation of rentals, financial support mechanisms, and the advancement of social housing initiatives.conclusion: in terms of factors pertaining to efficacy and efficiency, variables like accessibility to amenities and variety in housing options wield a more substantial impact, as opposed to social stability and the quality of housing, which demonstrate a lesser degree of influence on the effectiveness and efficiency of housing allocation strategies. additionally, sub-indices such as the establishment of appropriate pricing mechanisms aligned with market demands, imposition of caps on rental increments, safeguarding tenants’ entitlements, provision of support to housing developers, and enhancement of the construction sector’s operational efficacy contributed to the ineffectiveness of housing allocation policies in urban regions.