بررسی نقش عامل خود اجتماعی شهروندان بر توسعه پایدار شهری منطقه 2 شهر تهران

اهداف: یکی از دلایل عدم موفقیت طرح‌های توسعه پایدار شهری عدم توجه به خود اجتماعی شهروندان در نقش عاملیت است. زیرا برای توسعه پایدار شهری، وجود عوامل انسانی با شایستگی و مسئولیت اجتماعی یک ضرورت است. هدف این پژوهش بررسی نقش خود اجتماعی شهروندان بر توسعه پایدار شهری منطقه 2 شهر تهران بود. روش‌شناسی: این پژوهش از نوع پیمایش-مقطعی بوده و در سال 1401 در منطقه 2 شهر تهران انجام شد. داده‌ها با استفاده از پرسش‌نامه استاندارد خود اجتماعی (ssc) و پرسش‌نامه محقق‌ساخته توسعه پایدار شهری جمع‌آوری شد. در فرآیند استفاده از پرسش‌نامه‌های مذکور، بومی‌سازی براساس نظر اساتید و صاحب‌نظران دانشگاهی انجام شد. به منظور انتخاب محله‌های شهری از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای و برای انتخاب بلوک‌ها از روش نمونه‌گیری سیستماتیک استفاده شد. سپس از میان خانوارهای منتخب در محلات طرشت، کوی نصر، مرزداران شرقی، سعادت‌آباد و پرواز، 600 نفر با استفاده از نمونه‌گیری سهمیه‌ای برای پاسخ‌گویی به پرسش‌نامه انتخاب شدند. برای بررسی ارتباط بین خود اجتماعی شهروندان و توسعه پایدار شهری از معادلات ساختاری در نرم‌افزار amos و آزمون t دو متغیره با استفاده از 22spss  استفاده شد. یافته‌ها: بر اساس معادلات ساختاری، بارهای عاملی تمام شاخص‌ها در سطح 0/001 معنی‌دار بوده و ارتباط معنی‌دار بین عامل توسعه پایدار و خود اجتماعی شهروندان مشاهده شد. آزمون t حاکی از وجود ارتباط معنی‌دار بین شایستگی و مسئولیت اجتماعی به عنوان شاخص‌های تبیین‌کننده عامل خود اجتماعی با توسعه پایدار شهری بود(p<0/001). نتیجه‌گیری: بین خود اجتماعی شهروندان تهرانی (شایستگی و مسئولیت اجتماعی) و توسعه پایدار شهری در منطقه 2 ارتباط معنی‌دار و تاثیر متقابلی وجود دارد. 

examination of the role of citizens' social self in urban sustainable development in district 2 of tehran city

aims: one of the primary explanations for the limited achievements observed in urban sustainable development initiatives pertains to the disregard of the societal self of citizens as a significant influencing element. urban sustainable development necessitates the presence of individuals with capabilities and social accountability.methodology: this particular research, a cross-sectional study, was executed in the year 2022 within district 2 of tehran metropolis. data collection involved the utilization of the standardized social self questionnaire (ssc) alongside a questionnaire devised by the researcher focusing on urban sustainable development. throughout the administration of the aforementioned questionnaires, a process of indigenization was implemented drawing from the insights of academic scholars and specialists. the selection of urban neighborhoods was carried out through cluster sampling, while blocks were chosen through systematic sampling. subsequently, 600 participants were identified from designated households in the neighborhoods of tarasht, kooy-e nasr, marzdaran sharqi, saadat abad, and parvaz using quota sampling to partake in the questionnaire. structural equation modeling was employed in the amos software, while a two-variable t-test was conducted using spss 22 to explore the correlation between citizens’ social self and urban sustainable development.findings: the measurement of urban social self comprised competence and social responsibility variables. the results from the structural equations revealed that all factor loads of the variables were statistically significant at the 0.001 level, highlighting a notable association between the sustainable development factor and citizens’ social self. moreover, the t-test illustrated a significant connection between competence and social responsibility, serving as explanatory factors for citizens’ social self concerning urban sustainable development (p<0.001).conclusion: in district 2, a noteworthy correlation and reciprocal impact were identified between the social self-components of tehran’s residents (competence and social responsibility) and urban sustainable development.