سنجش مولفه‌های موثر اجتماعی در تاب‌آوری منطقه 12 شهر تهران

امروزه جوامع محلی در تلاش برای دست یابی به شرایطی هستند که در صورت وقوع بحران، بازگشت سریع آن ها را به وضعیت پیش از بحران(اولیه یا عادی) فراهم سازد. ازاین رو در سال های اخیر به مبحث تاب آوری به جای آسیب پذیری تاکید خاصی می شود. دراین بین یکی از مهم ترین مولفه های اصلی در سنجش میزان تاب آوری اجتماعات محلی، مولفه اجتماعی می باشد. در پژوهش حاضر روش تحقیق بر اساس هدف، از نوع کاربردی، با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به شناسایی شاخص ها و عوامل موثر بر مولفه تاب آوری اجتماعی، درنهایت ارزیابی میزان آن در محلات منطقه 12 شهر تهران پرداخته می شود. ازاین رو، ابتدا شاخص ها و عوامل موثر برتاب آوری اجتماعی شناسایی و تعریف عملیاتی شدند، سپس با استفاده از پرسشنامه ای در قالب فرآیند تحلیل سلسله مراتبی، وزن نهایی شاخص ها به وسیله کارشناسان داخلی تعیین شده، با تحلیل هم زمان داده های مکانی وغیرمکانی در سطح منطقه جهت گونه بندی محلات 13 گانه و بررسی مولفه اجتماعی در سطح محلات، با استفاده از روش آنتروپی ابتدا میزان اثر هریک از شاخص های موجود در سطح محله ازلحاظ تاب آوری موردبررسی قرارگرفته، سپس با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی، مراحل الگوریتم بهبودیافته درنهایت روش تحلیل رابطه خاکستری به تحلیل مولفه اجتماعی در سطح نواحی شش گانه پرداخته و نتیجه این تحلیل ها منجر به دست یابی تاب آورترین ناحیه در سطح منطقه شده است. نمایش تحلیل یافته ها با استفاده از ابزارهای تحلیل مکانی نظیر سیستم اطلاعات جغرافیایی و مدل ها و روش های تحلیل آماری انجام شده است. یافته های پژوهش نشان دهنده سطح پایین تاب آوری کل منطقه در برابر بحران است. از بین مولفه های سازنده و اثرگذار بر تاب آوری اجتماعی-فرهنگی، شاخص ویژگی های جمعیتی بیشترین اثر را درافزایش تاب آوری محلات داشته و ناحیه 5 تاب آورترین ناحیه در سطح منطقه می باشد.