تحلیل تغییرات دقت برازش سری های متعامد نرمال به اندازه نمونه دبی اوج سالانه

مطالعات تحلیل ریسک سیلاب بر اساس برآورد تابع چگالی احتمال دبی اوج سیلاب صورت می‌گیرد. روش‌های مرسوم برای تخمین تابع چگالی احتمال توزیع‌های پارامتری هستند که دارای محدودیت‌های مختلف از جمله حساسیت در دقت برازش نسبت به کاهش اندازه نمونه می‌باشند. روش‌های ناپارامتری برآورد تابع چگالی احتمال دارای محدودیت‌های کمتری نسبت به توزیع‌های پارامتری می‌باشند. در این مطالعه از توزیع‌های پارامتری نمایی، لوگ نرمال، گاما و گامبل و روش سری‌های متعامد نرمال به عنوان یک روش نوین ناپارامتری و همچنین معیارهای دقت برازش معیار اطلاعات آکائیک (aic)، معیار اطلاعات بیزی (bic) و میانگین مربعات خطا (mse) استفاده شد تا دقت این روش‌ها و نیز حساسیت آن‌ها به کاهش اندازه نمونه دبی اوج سالانه سیلاب بررسی گردد. بر اساس داده های ثبت شده پنج ایستگاه هیدرومتری در استان گلستان (با طول دوره آماری 38 تا 48 سال)دقت و تغییرات دقت برازش توزیع‌های پارامتری و ناپارامتری به کاهش اندازه نمونه‌ها بررسی شد. نتایج نشان داد دقت روش ناپارامتری سری‌های متعامد نرمال از توزیع‌های پارامتری به شکل محسوسی بالاتر می‌باشد. به علاوه روش سری‌های متعامد نرمال در مقایسه با روش‌های پارامتری دارای حساسیت کمتر به کاهش اندازه نمونه می‌باشد که این ویژگی موجب می‌شود بتواند به عنوان یک گزینه مناسب در مواردی که داده های ثبت شده کوتاه مدت است به حساب آید.