بررسی اثرات دوره خشکسالی هیدرولوژیک اخیر بر میزان شوری رودخانه کارون

رودخانه کارون بزرگترین و پرآب‌ترین رودخانه‌ ایران به شمار می‌رود. وقوع خشکسالی هیدرولوژیک از سال‌ 1387 و تداوم آن تا سال‌های اخیر، توسعه زمین‌های کشاورزی، احداث حوضچه های پرورش ماهی، تخلیه زهاب‌های کشاورزی و فاضلاب‌های شهری و صنعتی از جمله عواملی است که پایش کیفیت آب کارون را به یک ضرورت ملی تبدیل کرده است. این مطالعه با هدف بررسی وضعیت کیفی آب رودخانه کارون در بازه زمانی 1380 تا 1395 در محل ایستگاه‌های هیدرومتری گتوند و اهواز انجام گرفته است. متغیرهای مورد بررسی شامل ec (هدایت الکتریکی) و q (دبی) در دوره آماری 13951380 می‌باشد. در این تحقیق از آزمون های منکندال و پتیت به ترتیب برای بررسی روند و تعیین نقطه شکست و از شاخص sdi جهت محاسبه خشکسالی هیدرولوژیک سری‌های زمانی استفاده شد. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که همزمان با شروع خشکسالی هیدرولوژیک و کاهش شدید در دبی رودخانه کارون از سال 1387، متوسط هدایت الکتریکی سال‌های 13951387 در ایستگاه‌های گتوند و اهواز نسبت به سال‌های 13861380 به ترتیب 37 و 56 درصد افزایش داشته است. اگر آبی با شوری 1152 میکروزیمنس بر سانتی متر از محل بند تنظیمی گتوند خارج شود، شوری در اهواز به 2105 میکروزیمنس بر سانتی متر افزایش می‌یابد. بدین ترتیب عمده آلودگی رودخانه کارون در پایین دست سد گتوند رخ می‌دهد. افت کیفیت آب در پایین دست بر اثر ورود عواملی همچون آب برگشتی از زمین‌های کشاورزی، رودخانه شور دشت بزرگ، پساب حوضچههای پرورش ماهی در حاشیه گرگر و پساب صنعتی و شهری به رودخانه کارون می‌باشد.