بررسی اثر کمی و کیفی آب آبیاری بر عملکرد سویا در استان گلستان

یک راه سازگاری با بحران کمبود بارش ها در مناطق ساحلی کشور، استفاده از منابع آب نامتعارف مانند آب دریا می‍باشد. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر استفاده تلفیقی از آب دریای خزر با آب معمولی موجود و سطوح مختلف آب آبیاری بر خصوصیات عملکرد و درصد روغن گیاه سویا در استان گلستان می‌باشد. به این منظور آزمایشی در قالب طرح فاکتوریل کامل تصادفی با 9 تیمار و سه تکرار برای بررسی تاثیر توام تنش شوری ناشی از اختلاط آب دریای خزر با آب معمولی و سطوح مختلف آب آبیاری بر عملکرد و درصد روغن سویا در مزرعه پژوهشی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان برای یک سال انجام شد. تیمارهای اعمال شده، سه تیمار سطوح آبیاری شامل 75 درصد، 100 درصد و 125 درصد نیاز آبی و 3 تیمار شوری شامل آبیاری با آب معمولی با شوری ds/m 0.6، آب با شوری  ds/m 5 (شوری حد آستانه قابل تحمل توسط سویا) و آب با شوری ds/m 8 (بیش از حد آستانه) در کرت های با ابعاد 3×3 متر بود. تحلیل آماری انجام شده حاکی از آن بود که تاثیر شوری های آب حاصل از اختلاط آب دریای خزر و آب شاهد بر وزن هزار دانه، وزن بوته و درصد روغن در سطح یک درصد معنی‌دار بود. همچنین اثر سطح آبیاری بر وزن هزار دانه و وزن‌ بوته در سطح یک درصد معنی‌دار اما بر میزان درصد روغن تیمارها معنی‌دار نشد. البته سطح آبیاری در سطح پنج درصد بر میزان روغن اثر معنی‌دار داشت. در بخش عملکرد دانه و بیوماس، با افزایش تنش شوری میزان عملکرد کاهش یافت به طوری که بیش ترین میزان عملکرد در آبیاری 100 درصد و شوری آب معمولی و کم ترین میزان عملکرد در آبیاری 125 درصد و شوری ds/m 8 بدست آمد. همچنین بیش ترین میزان بهره‌وری آب در تیمار شاهد به میزان kg/hac.mm 29.83 و کم ترین میزان بهره‌وری آب در شوری ds/m 8 و سطح آبیاری 125 درصد به میزان kg/hac.mm 6.06 بدست آمد.