بررسی عملکرد گیاهان وتیور، تیفا و نی بر بهبود کیفیت زه آب اراضی شالیزاری (مطالعه موردی: استان گیلان)

شوری و نیترات موجود در زه‌آب اراضی از مهم‌ترین دلایل آلایندگی بخش کشاورزی محسوب می‌شوند. عدم تمرکز اراضی کشاورزی، تنوع آلاینده‌ها و حجم بالای زه‌آب منجر به این شده است که راه‌کارهای متداول حذف نیترات و کاهش شوری عملکرد مناسبی نداشته باشند. پژوهش حاضر به منظور ارزیابی راه‌کار گیاه‌پالایی در کاهش شوری و نیترات زه‌آب کشاورزی، توانایی جذب نیترات و کاهش شوری توسط سه گیاه وتیور، تیفا و نی را در اقلیم استان گیلان در قالب طرح بلوک‌های کاملا تصادفی در سه تکرار مورد بررسی قرار داد. در این راستا 9 مخزن استوانه‌ای به قطر و ارتفاع 50 و 80 سانتی‌متر و بافت خاک سیلتی لوم آماده و پس از کشت گیاهان دو تیمار غلظت‌های متفاوت نیترات شامل محلول‌های با غلظت 10 و 20 میلی‌گرم بر لیتر نیترات در طول مدت آزمایش به گیاهان و مخازن خاک اعمال شد. توانایی جذب نیترات و کاهش شوری توسط گیاهان در عمق‌های 35 و 70 سانتی‌متر با اندازه‌گیری مقادیر نیترات و شوری عصاره خاک بررسی شد. نتایج نشان داد که بیش‌ترین مقدار جذب نیترات مربوط به گیاه نی در تیمار غلظت 10 و در عمق 70 سانتی‌متر به میزان 98.59 درصد و کم‌ترین مقدار آن در عمق 70 سانتی‌متر و غلظت 20 میلی‌گرم بر لیتر، به میزان 34.96 درصد توسط گیاه وتیور روی داد. علاوه براین سه گیاه در کاهش میزان اسیدیته با یکدیگر اختلاف معنی‌دار داشتند اما در کاهش شوری میان آن‌ها تفاوتی در سطح 5 درصد مشاهده نشد.