تحلیل تاثیر مالیات تورمی بر تخصیص منابع و رفاه در اقتصاد ایران: ارایه یک الگوی رشد درون ‏زای نیوکلاسیکی با لحاظ‌کردن فراغت و اثرات جانبی تولید

بسیاری از پژوهشگران به موضوع چگونگی اثرگذاری مالیات تورمی بر تخصیص منابع و رفاه[1] توجه کرده‌اند؛ موضوعی که تاکنون بحث‌برانگیز بوده است. در این مطالعه در یک الگوی رشد درون‏زای نیوکلاسیکی با فراغت و پول در تابع مطلوبیت و اثرات جانبی تولید چگونگی تاثیرگذاری رشد پول اسمی، به منزله ابزار تامین مالی، بر تخصیص منابع و رفاه آزمون می‏‌شود. این مطالعه، نسبت به مطالعات دیگر، از دو جنبه متفاوت است: 1. در یک الگوی بهینه‏یابی پویا معادلات مربوط به نسبت مصرف و مانده‏های واقعی پول[2] نگه‌داری‌شده به تولید ناخالص داخلی، فراغت، ذخیره سرمایه، تولید و سطح رفاه در وضعیت یکنواخت به صورت تابعی از پارامترهای الگو استخراج شده است؛ 2. در هر یک از آن‌ها تحلیل حساسیت نسبت به نرخ مالیات تورمی صورت می‏گیرد. بدون اثرات جانبی تولید نتایج حاصل از تحلیل حساسیت در وضعیت یکنواخت بیانگر آن است که با افزایش نرخ مالیات تورمی نسبت مصرف به تولید ناخالص داخلی ثابت می‏ماند، اما نیروی کار، ذخیره سرمایه و تولید افزایش می‏یابد. با کاهش نسبت مانده‏های واقعی به تولید و فراغت نیروی کار، سطح رفاه اجتماعی در وضعیت یکنواخت کاهش می‏یابد. با لحاظ‌کردن اثرات جانبی تولید، ذخیره سرمایه و تولید با شدت بیشتری افزایش می‏یابد و سطح رفاه در وضعیت یکنواخت افزایش می‏یابد. [1]. welfare [2]. real money balances