تابع تقاضای واردات کل ایران: یک ارزیابی مجدد با ((رویکرد آزمونهای کرانه ها))

تابع تقاضای واردات یکی از مهمترین روابط بنیادی بین متغیرها در اقتصاد کلان است . اغلب مطالعات تجربی که تاکنون در مورد تصریح تابع تقاضای واردات انجام گرفته ، دو نوع تصریح سنتی و تصریح در سرایط محدودیت ارزی هستند . تصریح سنتی ، تقاضای واردات را به صورت تابعی از قیمت های نسبی واردات و درامد واقعی داخلی معرفی میکند . در حالیکه تصریح در شرایط محدودیت ارزی ،‌محدودیتهای ارزی را به طور مستقیم در معادله تقاضای واردات لحاظ می نماید . اغلب مطالعات انجام شده ، الگوی تقاضای واردات در شرایط محدودیت ارزی را ، برای تصریح این تابع و بررسی مهمترین متغیرهای اثر گذار بر ان مورد استفاده قرار داده اند . از طرف دیکر در سالهای اخیر با گسترش روش های نوین اقتصادسنجی و پیشرفت قابل ملاحظه ی آزمونهای هم انباشتگی برای بررسی ارتباط بلندمدت بین متغیرهای تحت برسی ، اغلب مطالعات تجربی در مورد تابع تقاضای واردات کشورهای در حال توسعه با کنارگذاشتن تصریح در شرایط محدودیت ارزی ، تصریح سنتی تابع تقاضای واردات را مورد آزمون قرارداده و پذیرفته اند . این مقاله قصد دارد وجود یک ارتباط بلند مدت بین متغیرهای تشکیل دهنده ی تصریح سنتی تابع تقاضای واردات ایران را با بکارگیری یک رویکرد جدید به نام رویکرد ازمون کرانه ها ( پسران ، شین و اسمیت 2001) ، مورد بررسی قرار دهد . یافتهای این مطالعه نشان می دهد که مقدار واردات تقاضا شده ، قیمتهای نسبی واردات و درآمد واقعی داخلی طی دوره 1379-1338 برای ایران هم انباشته اند . همچنین کوششهای قیمتی و درآمدی بلند مدت تخمین زده شده با رویکرد ardl به ترتیب 44/1- و 595/1 هستند .