اثرات ارتقاء آموزش عالی بر عرضه صادرات صنعتی در ایران (78-1345)

اهیمت نقش سرمایه انسانی بر تولید مساله ای است که از نظر اقتصاد دانان دور نمانده است . اصطلاح تمرکز و تشکیل سرمایه انسانی که ناظر بر روند ایجاد و افزایش تعداد افرادی است که دارای مهارتهای فنی آموزشی و تجربه می باشند برای رشد و توسعه اقتصادی کشور ضروری تشخیص داده شده است همچنین گسترش مداوم و پایدار صادرات بر بستر توسعه و رشد اقتصادی شکل می گیرد و این فرایندی است که در آن مبانی علمی و فنی تولید کاملا متحول و دگرگون شده باشد بنابراین آموزش به تحول فن آورانه و گسترش تولید دامن می زند وامکان رقابت در بازارهای بین المللی را فراهم می آورد.در این مقاله به بررسی تاثیر سیاست ارتقا آموزش عالی بر عرضه صادرات صنعتی پرداخته شده است . برای این منظور یک سیستم معادلات همزمان مشتمل بر متغیرهای برون زا و درون زا؛ از جمله آموزش عالی ،‌عرضه صادرات صنعتی ، ارزش افزوده بخش صنعت و قیمتهای نسبی طراحی گردیده است این نوع مدل به طور معمول اشاره به روابط سیستماتیک و تعاملی بین متغیرهای آن داشته که در نهایت آموزش را با صادرات صنعتی مرتبط ساخته است .پس از آن برای اینکه نتایج کسب شده از طریق روش برآوردی حداقل مربعات دو مرحله ای وزنی تاثیرارتقا آموزش عالی را بر عرضه صادرات غیر نفتی صنعتی نشان بدهد ، با استفاده از روش نیوتن مدل برآورد شده شبیه سازی شده و طی آن سناریوهای ارتقا آموزش عالی از طریق افزایش متغیر آموزش عالی که عمدتا نسبت شاغلان دارای تحصیلات عالی در بخش صنعت به کل شاغلان بخش صنعت را نشان می دهد بررسی گردیده است .