تاثیر تامین مالی از طریق ابزارهای بدهی بر عملکرد بنگاه‌های تولیدی در ایران

چرا با وجود هزینه‌های پایین‌تر تامین مالی از طریق منابع داخلی، مدل‌های تصمیم‌گیری که بر اساس تئوری نمایندگی  شکل می‌گیرند، تامین مالی از طریق بدهی را بر تامین مالی از طریق منابع داخلی ترجیح می‌دهند؟ پاسخ این پرسش را می‌توان در یکسان نبودن تمایلات مدیران و سهامداران جستجو کرد. از منظر تئوری نمایندگی، تامین مالی از طریق بدهی علاوه بر کاهش احتمال اتلاف منابع در سرمایه‌گذاری‌های غیرسودآور، انضباط حاکمیتی بر مدیریت تحمیل می‌کند. در این چارچوب، مقاله‌ی حاضر به‌دنبال بررسی تاثیر تامین مالی از طریق ابزارهای بدهی بر عملکرد بنگاه‌های تولیدی کشور می‌باشد. برای این منظور از داده‌های تابلویی 141 بنگاه تولیدی فعال در بورس اوراق بهادار تهران در قالب 20 صنعت طی دوره‌ی زمانی 1379-1392 استفاده شده است. برای بررسی عملکرد بنگاه‌ها، از متغیرهای بهره‌وری کل عوامل تولید، بازده دارایی‌ها و بازده فروش استفاده شده است. به‌منظور برآورد بهره‌وری کل عوامل تولید از متدلوژی لوینسون و پترین (2003) بهره گرفته شده و سپس بر اساس رویکرد داده‌های تابلویی چندسطحی (multilevel panel)، ضمن توجه به اثرات سطح صنعت (سطح دوم) و تفکیک صنایع وابسته به نفت (سطح سوم)، تاثیر تامین مالی از طریق ابزارهای بدهی بر عملکرد بنگاه‌ها مورد آزمون قرار گرفته است. نتایج نشان‌دهنده‌ی تائید فرضیه‌ی پژوهش مبنی بر تاثیر مثبت و معنی‌دار تامین مالی از طریق ابزارهای بدهی بر عملکرد بنگاه‌های تولیدی است. همچنین نتایج حاکی از تاثیر منفی و معنی‌دار تامین مالی از طریق منابع داخلی (جریانات نقدی) بر عملکرد بنگاه‌های مورد بررسی و نیز تاثیر منفی و معنی‌دار اجرای قانون هدفمندسازی یارانه‌ها و افزایش نرخ ارز بر بهره‌وری بنگاه‌ها است.