بررسی عناصری از مناهی اقتصادی در احکام اسلامی

اسلام ، آخرین و کاملترین دینی است که در مراحل تکاملی ادیان الهی گوناگون برای نایل شدن انسان به سعادت و رستگاری نازل شده است و همانطور که رسالت ادیان الهی است ، با تمهید شرایط و مقدمات لازم و پرکردن حلقه های مفقود میان پدیده های مختلف ، بهترین زمینه ها را برای مسوولیت پذیری و پاسخگویی معتقدان به خود در قبال اختیار و آزادی کاملی که به آنان داده شده ، فراهم آورده است . این تمهیدات که عمدتا در مقوله بایدها و نبایدها حاکن بر کارکرد رو به رستگاری نظام هستی در شناوری و تسبیح همیشگی آنان به سوی خالق یکتا است ، در عرصه های متنوع زندگی انسان تبلور داشته و متجلی می گردد که از جمله آنها مجموعه ای ازمناهی است که در فضای فعالیت های اقتصادی ، اعمال آنها مطلوب دانسته شده و حکم گردیده است که انسانها از ابتلا به اسراف ، احتکار ، وراد کردن ضرر و زیان به دیگران و یا معاملات مشخصی که حرام هستند ، پرهیز نمایند . با اجرای این احکام کاهش دهنده هزینه های معاملاتی و به تبع سوق دهنده اقتصاد به سمت شرایط رقابتی کامل ، سوء تخصیص منابع صورت نمی گیرد و مازاد مصرف کننده و تولید کننده حداکثر می باشد . بدیهی است ، اجرای احکامی از این قبیل ، به لحاظ تاثیرات غیر قابل انکاری که بر سلامت و بهبود عملکرد نظام اقتصادی دارد ، می تواند معتقدان به خود را در وضعیتی فراتر و برخوردارتر از مزیتی بالاتر نسبت به کسانی قرار دهد که با فرض بهره مندی برابر از سایر شرایط چنین اعتقاداتی ندارند .