بررسی مدل شایستگی اعضای هیات‌علمی در محیط مجازی از نظر اعضای هیات علمی و دانشجویان (بر اساس مدل آرمانر)

یکی از موضوعاتی که مدیران و مسیولان آموزش عالی باید به طور جدی به آن بیندیشند، دانشگاه مجازی و ارایه مدلی مناسب برای ایجاد آن و تحقق یادگیری الکترونیکی در آن است. نظام آموزش عالی، از طریق توسعه دانشگاه مجازی می‌تواند، دسترسی علاقه‌مندان به یادگیری را فارغ از قیود زمان و مکان، افزایش دهد، بلکه می‌تواند موضوعاتی چون توسعه راهبردهای جدید یادگیری، ارایه بهترین مطالب درسی، استفاده از بهترین اعضای هیات علمی، آموزش و یادگیری بر اساس توانایی افراد، افزایش اثربخشی، افزایش مسیولیت فردی در یادگیری (دانشجو محوری) و تحقق جامعه یادگیرندگان و تشکیل جوامع پژوهشی را تحقق بخشد. پیداست که در چنین نوع آموزش عالی، نقش استاد به مراتب پیچیده تر و کیفی تر می شود. در این پژوهش تلاش گردید تا شایستگی های اعضای هیات علمی در محیط مجازی مورد بررسی قرار گیرد. با در نظر گرفتن روش توصیفی از نوع همبستگی، و ارایه مدل مفهومی چهار سوال برای آزمودن این مدل مورد استفاده قرار گرفتند که برای بررسی عملی نتایج مطالعات میدانی در دانشگاه مهر البرز اجرا شد..ابزار گرداوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه است که روایی و پایایی آن سنجیده شدو نتایج حاصل از آنها در دو مرحله بررسی گردید. در مرحله نخست به کمک چک لیست، شایستگی هایی که بیشترین هماهنگی را با مدل فوق داشتند تعیین و به کمک سه مولفه مورد بحث در سه بخش دسته بندی گردید. در مرحله دوم با توجه به تفکیک شایستگی ها، پرسشنامه میان اعضای هیات علمی توزیع گردید (تمامی این افراد در حوزه یادگیری الکترونیکی فعالیت دارند) و پس از تکمیل، برای تجزیه و تحلیل جمع آوری شد. نتایج ضریب همبستگی حاکی از وجود ارتباط معنادار میان مولفه‌های شایستگی اعضای هیات‌علمی در محیط مجازی بود. همچنین ابعاد و مولفه‌های شایستگی از دو دیدگاه استادان و دانشجویان مورد بررسی قرار گرفت و از این دو دیدگاه الویت بندی گردید.