بررسی کیفیت برنامه آموزشی دانشگاه افسری امام علی(ع) (با تاکید بر مولفه‌های ثانویه)

آموزش و پرورش فرایند و پدیده‌ای است که بخش گسترده‌‌ای از منابع مادی و معنوی اغلب جوامع را به خود اختصاص می‌دهد؛ چرا که اغلب جوامع این نوع هزینه‌کرد را سرمایه‌گذاری بلند مدت تلقی می‌کنند. از این رو ارزیابی مداوم و علمی ماحصل و فرایند نظام آموزشی یک کشور به معنای عام و نهادهای آموزشی و علمی به معنای خاص به اندازه خود نظام آموزشی واجد ارزش و اهمیت است. این پژوهش تلاشی است در جهت ارزیابی برنامه آموزش‌های علمی دانشگاه افسری امام علی(ع) از منظر استادان و دانشجویان تا با پاسخ به پرسشنامه‌ای صد سوالی، روایی و پایایی معطوف به 9 متغیر اصلی یک برنامه آموزشی- درسی نظرات خود را بیان کنند. در این مقاله در راستای تکمیل مباحث و نتایج مربوط به چهار مولفه اولیه (عباسیان و همکاران، 1392)، به ارزیابی برنامه مذکور از منظر پنج متغیر ثانویه شامل: نظام ارزشیابی، امکانات و فناوری آموزشی، تعاملات درون سازمانی، نظام پذیرش دانشجویی و وضعیت استادان از منظر میزان انطباق با استانداردهای متعارف و روابط متقابل درونی پرداخته شده است. البته در بررسی چهار شاخص اول مورد مطالعه در این مقاله، میزان انطباق و هماهنگی آن‌ها با برنامه، اهداف و محتوای آموزشی نظام آموزشی نیز مد نظر بوده است، اما متغیر استادان از منظر انتظارات متعارف مورد بررسی قرار گرفته است. تجزیه و تحلیل کمی داده‌ها بر اساس ضرایب بسامد انتخاب گزینه‌های مربوط به متغیرها، تایید کننده رضایت نسبی از نظام ارزشیابی تحصیلی، عدم اتفاق‌نظر در کیفیت و ماهیت بهره‌برداری از امکانات و فناوری آموزشی، انقطاع و عدم هماهنگی در تعاملات درون سازمانی، عدم اتفاق‌نظر و نگرش مثبت‌تر به شیوه پذیرش دانشجو و در نهایت عدم رضایت‌بخشی از جایگاه و نحوه تعامل با استادان است. از این رو، برنامه ریزی آموزشی- درسی دانشگاه مستلزم بازنگری و انطباق با معیارها و استانداردهای علمی است.