آسیب‌شناسی خودباوری و امید در بین کارکنان پایور آجا (مورد مطالعه: دانشگاه‌های افسری ارتش ج.ا ایران)

پژوهش حاضر با هدفِ شناسایی آسیب‌های موجود در مسیر خودباوری و امید کارکنان پایور آجا با رویکردی آمیخته (کیفی- کمی) انجام شده است. جامعه آماری برای مرحله کیفی، شامل برخی از خبرگان حوزه‌های روان‌شناسی و جامعه‌شناسی و همچنین فرماندهان و مدیران راهبردی ارتش و برای مرحله کمی، دربرگیرنده کلیه فرماندهان، مدیران و کارکنان برخی از دانشگاه های افسری آجا بوده‌ است. نمونه آماری در بخش کیفی با رویکرد هدفمند قضاوتی به تعداد 20 نفر و در بخش کمی به روش طبقه ای تصادفی به تعداد 240 نفر انتخاب گردیده است. ابزار گردآوری داده‌ها در این پژوهش شامل مصاحبه نیمه ساختاریافته و پرسش‌نامه 24 سوالی می‌باشد که روایی سوالات مصاحبه با معیار مقبولیت و قابلیت تایید و پایایی آن به روش باز آزمون (88/4 درصد) محاسبه شده است. همچنین روایی سوالات پرسشنامه به روش محتوایی و پایایی آن به روش آلفای کرونباخ (0/869) تایید گردیده است. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها در بخش کیفی با روش تحلیل مضمون و در بخش کمی به روش تحلیل عامل تاییدی در نرم‌افزار21amos انجام شده است. نتایج بخش کیفی نشان داد که هر یک از آسیب های خودباوری و امید کارکنان در شش دسته، آسیب های فرماندهی- مدیریتی، پرورشی- شخصیتی، شغلی- ساختاری، فرهنگی، اجتماعی و روان‌شناختی قابل‌تقسیم می‌باشند. همچنین یافته‌های تحلیل عاملی روشن ساخت که در بین آسیب‌های خودباوری، آسیب‌های فرماندهی- مدیریتی (با بار عاملی0/912) و در بین آسیب‌های امید کارکنان پایور آجا، آسیب‌های پرورشی- تربیتی (با بار عاملی 0/972) بیشترین حمایت را از مدل اندازه گیری خود داشته اند.