اثربخشی آموزش خود دلگرم سازی مبتنی بر نظریه آدلر بر خودکارآمدی تصوری و بهزیستی روان‌شناختی

پژوهش حاضر با هدف آموزش خود دلگرم‏ سازی مبتنی بر نظریه آدلر بر خودکارآمدی تصوری و بهزیستی روان‏شناختی دانش‏آموزان دختر مقطع متوسطه انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی و طرح پیش‏آزمونپس‏آزمون و پیگیری 6 ماهه با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش متشکل از کلیه دانش‏آموزان دختر مقطع متوسطه‏ دوم مدارس دولتی شهر تهران بود که در سال 981397 مشغول به تحصیل بودند. نمونه‏ی این پژوهش شامل 60 نفر (30 نفر گروه آزمایش و 30 نفر گروه کنترل) بود که با استفاده از روش نمونه‏گیری تصادفی خوشه‏ای انتخاب شدند و سپس گروه آزمایش به مدت 8 جلسه‏ی 90 دقیقه‏ای (هفته‏ای یک جلسه) تحت آموزش خود ‏دلگرم ‏سازی قرار گرفتند و گروه کنترل نیز هیچ آموزشی دریافت نکرد. ابزار استفاده‏شده در این پژوهش شامل مقیاس خودکارآمدی تصوری دانش‏آموزان جینک و مورگان (1999) و مقیاس بهزیستی روان‏شناختی ریف (1989) بود. برای تجزیه‏وتحلیل داده‏ها از روش تحلیل اندازه‏گیری مکرر استفاده شد. نتایج تجزیه‏وتحلیل داده‏ها نشان داد که آموزش خود دلگرم‏ سازی باعث افزایش خودکارآمدی تصوری (0.01 >p) و بهزیستی روان‏شناختی (0.01 >p) دانش‏آموزان شده است و این تاثیر در بهزیستی روان‏شناختی پس از مرحله پیگیری پایدار مانده است. با توجه به اثربخش بودن این آموزش‏ بر افزایش خودکارآمدی تصوری و بهزیستی روان‏شناختی ارائه‏ی این آموزش‏ برای دانش‏آموزان مفید ارزیابی می‏شود.

The effectiveness of self-encouragement training based on the Adler’s theory on percieved self-efficacy and Psychological well-Being

The purpose of the present study is to investigate the training of selfencouragement based on the Adler’s theory of percieved selfefficacy and Psychological wellBeing of female high school students. This study method was quasiexperimental design with pretest, posttest, control group and followup after 6 months. The population of this study was all high school girl students in Tehran during the academic year 201819. The sample consisted of 60 students (30 participants for each group) who were selected by cluster random sampling method, then the experimental group received training selfencouragement for eight 90minute sessions once a week in group form, meanwhile the control group did not receive any training. The instrument used in this study was Morganjinks’s percieved selfefficacy scale (1999) and Ryff’s Psychological wellBeing scale (1989). Data were analyzed using repeated measurements design. The results indicated that selfencouragement training on perceived Selfefficacy (p < 0/01) and Psychological wellBeing (p < 0/01) caused to increase their amount. And that this effect in Psychological wellBeing remained stable after the followup phase. Regarding the effectiveness of this training on increasing the perceived Selfefficacy and Psychological wellBeing, this training is evaluated useful for students.