بررسی روابط بین فرهنگ تحقیقاتی دانشگاه و خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان تحصیلات تکمیلی: نقش واسطه گری توانمندی نگارش علمی

هدف کلی پژوهش بررسی نقش واسطه‌گری توانمندی نگارش علمی در روابط بین فرهنگ پژوهشی دانشگاه و خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان تحصیلات تکمیلی بود. روش پژوهش مطالعه حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. نمونه پژوهش شامل 297 نفر از تحصیلات تکمیلی دانشگاه شیراز بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‏ای، انتخاب شدند. ابزارهای این پژوهش شامل مقیاس‏های سنجش فرهنگ پژوهشی دانشگاهی (کوکسال و رازی، 2011)، توانمندی نگارش علمی دانشجویان (پاینی، 2012) و احساس خودکارآمدی پژوهشی (صالحی و همکاران، 1391) بود که پس از محاسبه روایی و پایایی آن‌ها، بین نمونه توزیع و داده‏ها با استفاده از مدل معادلات ساختاری تحلیل شدند. یافته‏ها نشان داد که فرهنگ پژوهشی دانشگاه تاثیر مثبت و معناداری بر توانمندی نگارش علمی (0.001›p، 0.68=β) و خودکارآمدی پژوهشی (0.001›p، 0.22=β) دارد. همچنین توانمندی نگارش علمی نیز تاثیر مثبت و معناداری بر خودکارآمدی پژوهشی (0.001›p، 0.52=β) دارد. به‌علاوه، فرهنگ پژوهشی دانشگاه تاثیر غیرمستقیم مثبت و معناداری بر خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان (0.001›p، 0.35=β) دارد؛ بنابراین، تاثیر غیرمستقیم فرهنگ پژوهشی دانشگاه‌ها بر ایجاد احساس خودکارآمدی پژوهشی بیش از تاثیر مستقیم آنان است. چراکه، وجود فرهنگ پژوهشی می‏تواند بسترساز رشد مهارت‌ها و توانمندی‏های افراد در پژوهش و نگارش متون علاست و این عامل با تاثیری که بر نگرش افراد در زمینه قابلیت‏های خود می‏گذارد، احساس خودکارآمدی آنان را افزایش می‏دهد.

Investigating the Relationship between University Research Culture and Research SelfEfficacy of Graduate Students of Shiraz University: Intermediation of Ability to Academic Writing

The purpose of this study was to investigate the relationship between university research culture and research selfefficacy of graduate students of shiraz university and intermediation of ability to academic writing. the research method was a descriptive correlational study. The research sample consisted of 297 graduate students of Shiraz University who were selected by Stratified random sampling method. The research tools included university research culture (Köksal & Razı, 2011), the ability to academic writing (Payne, 2012) and Research selfefficacy (Salehi et al, 2010). After calculating their validity and reliability, they were distributed among the samples and the data were analyzed using descriptive and inferential statistics. Findings showed that the university research culture has a positive and significant effect on the ability to academic writing (β= 0/68, p› 0/001) and research selfefficacy (β= 0/22, p› 0/001). Also, the ability to academic writing has a positive and significant effect on Research selfefficacy (β= 0/52, p› 0/001). Also, the university research culture has an indirect and positive and significant effect on the research selfefficacy (β= 0/35, p› 0/001). Therefore, the indirect impact of the research culture of universities on creating a sense of research selfefficacy is more than their direct impact. Because the existence of research culture can be a factor in the development of the skills and abilities of individuals in the research and writing of scientific texts, this factor increases the feeling of selfefficacy by influencing the attitude of individuals in their capabilities.