طراحی سطح‌بندی آموزشی و محتوایی برای آموزش زبان فارسی به غیر ایرانیان
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
صحرایی رضامراد
|
|
منبع
|
پژوهش در نظام هاي آموزشي - 1391 - دوره : 6 - شماره : 18 - صفحه:181 -204
|
|
چکیده
|
در ﭘﯿﺸﯿﻨﮥ آﻣﻮزش زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮاﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺷﺎﻫﺪ اﯾﻦ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻮر دارای ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ اﻫﻤﯿﺖ ﺑﻮده و ﺑﺮ ﺧﻼف ﺳﯿﺮ ﺗﮑﻮﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎی درﺳﯽ، ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻧﯿﺰ دارای ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ اﻫﻤﯿﺖ اﺳﺖ. ﻣﺎداﻣﯽﮐﻪ دﺳﺘﻮر ﻣﺤﻮرآﻣﻮزش زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺤﺚ ﺳﻄﺢﺑﻨﺪی آﻣﻮزش زﺑﺎن ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽ ﺧﺎﺻﯽ اﯾﺠﺎد ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ؛ زﯾﺮا ﺳﻄﺢﺑﻨﺪی ﻣﺤﺘﻮای دﺳﺘﻮری ﺗﺎﺑﻊ ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﺻﻮری و ﻏﯿﺮ ارﺗﺒﺎﻃﯽ اﺳﺖ و اﺳﺎﺳﺎً در ﺳﻄﺢﺑﻨﺪی آﻣﻮزش زﺑﺎن ﺗﻮﺟﻪ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﻪﻧﯿﺎزﻫﺎی ارﺗﺒﺎﻃﯽ زﺑﺎن آﻣﻮز ﻧﻤﯽﺷﻮد، اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺒﻢ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ رﺳﺎﻧﮥ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﮐﺎراﻣﺪ و ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻧﯿﺎز ﻓﺎرﺳﯽآﻣﻮزان ﺧﺎرﺟﯽ آﻣﻮزش دﻫﯿﻢ، ﭼﺎره ای ﻧﺪارﯾﻢ ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﻄﺢﺑﻨﺪی ﻣﺤﺘﻮای آﻣﻮزﺷﯽ ﺑﭙﺮدازﯾﻢ. ﺑﺮرﺳﯽ ﺑﯿﺶ از 200 ﻋﻨﻮان ﮐﺘﺎب آﻣﻮزش زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮاﯾﺮاﻧﯿﺎن ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺆﻟﻔﺎن اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻫﺎ ﻣﻌﯿﺎر روﺷﻨﯽ ﺑﺮای ﺳﻄﺢﺑﻨﺪی ﻣﺤﺘﻮای آﻣﻮزﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ. ﺑﻪ ﺑﯿﺎن دﯾﮕﺮ، در ﺣﺎل ﺣﺎﺿر، ﻫﯿﭻ ﻣﻌﯿﺎری ﺑﺮای ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺳﻄﻮح آﻣﻮزش زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺗﺎ ﻫﺮ ﻣﺆﻟﻔﯽ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی ﺗﺠﺮﺑﻪ و ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻄﺢﺑﻨﺪی ﻣﺤﺘﻮای آﻣﻮزش زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﭙﺮدازد. ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺗﻼﺷﯽ اﺳﺖ ﺑﺮای ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻋﻠﻤﯽ ﺳﻄﻮح آﻣﻮزش زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ در ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻣﻬﺎرت ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﮔﻮش دادن، ﮔﻔﺖ وﮔﻮ، ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ. در اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ، ﭘﺲ از ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺳﻄﻮح اﺳﺘﺎﻧﺪارد آﻣﻮزش زﺑﺎن دوم/ﺧﺎرﺟﯽ، ﺗﻼش ﻣﯽﺷﻮد اﯾﻦ ﺳﻄﻮح ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﺤﺘﻮای زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺎزﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷﻮد؛ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﮐﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ دﺳﺘﻮری، ﻧﻘﺸﯽ، ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ و ﻣﻬﺎرتﻫﺎی ﻣﻮرد ﺗﺪرﯾﺲ در ﯾﮏ از ﺳﻄﻮح ﻣﺒﺘﺪی، ﻣﯿﺎﻧﯽ و ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﮥ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﻣﻌﯿﻦ ﺷﻮد.
|
|
کلیدواژه
|
برنامۀ درسی، سطح بندی، دستور، معنا، روش تدریس، مهارت
|
|
آدرس
|
دانشگاه علامه طباطبائی, ایران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|