اثربخشی آموزش حل‌ مسئله بر کیفیت ‌زندگی و حل ‌مسئله اجتماعی دختران تیزهوش با موفقیت ‌کمتر ‌از ‌حد ‌انتظار

هدف پژوهش حاضر تعیین اثر‌بخشی آموزش حل ‌مسئله بر کیفیت زندگی و حل ‌مسئله اجتماعی دختران تیزهوش با موفقیت کمتر‌ از‌ حد ‌انتظار بود. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون و گروه گواه و پیگیری دوماهه بود. جامعه هدف کلیه دانش‌آموزان مقطع دوم متوسطه استعدادهای درخشان کرج در سال تحصیلی 9695 بودند. از بین 4 مدرسه فرزانگان، یک مدرسه به‌صورت تصادفی انتخاب شد. از بین 192 دانش‌آموز کلاس دهم و یازدهم، تعداد 57 دانش‌آموز (دارای نمره ریون بالاتر از 125 و نمره زیر 50 آزمون پیشرفت تحصیلی معلم‌ساخته) تیزهوش ناموفق شناسایی شدند. 30 نفر از آن‌ها که نمره پیشرفت تحصیلی پایین‌تری داشتند به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه حل‌ مسئله اجتماعی (دی زوریلا و همکاران، 2002) و کیفیت زندگی فرم کوتاه (سازمان بهداشت جهانی، 1998) بود. گروه آزمایش به‌صورت منظم در 8 جلسه 90 دقیقه‌ای، هفته‌ای یک جلسه تحت آموزش مهارت‌های حل ‌مسئله قرار گرفت. برای آزمون فرضیه‌ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته‌ها نشان داد آموزش حل ‌مسئله به‌طور معناداری کیفیت زندگی و حل مسئله اجتماعی سازگار گروه آزمایش را در مقایسه با قبل از آموزش و گروه گواه افزایش داده ولی حل ‌مسئله اجتماعی ناسازگار گروه آزمایش را به‌طور معناداری کاهش نداده است. تاثیر آموزش در دوره پی گیری نیز ادامه یافت.

Effectiveness of problem solving training on quality of life and social problem solving of under achieved gifted girls

The purpose of the present study was to determine the effectiveness of problem solving training on quality of life and social problem solving of gifted girls with less success than expected. In this research, using a semiexperimental method, two groups of experimental and control were participated in 3 phases; pre, post and followup (after 2 months) test. The target population was the number of all secondgrade high school students in Karaj City's gifted student schools in the academic year of 9596. One high school for gifted children was randomly selected out of 4 schools. In the statistical population, from 192 students, 57 students with Raven scores above 125, and the teachermade achievement test score below 50 were selected .30 of them who had lower scores in academic achievement were randomly assigned to two groups. To gather the data, social problemsolving inventory (SPSIR) (D, Zurilla & et al 2002) and the WHOQOLBREF quality of life assessment (The World Health Organization, 1998) were used. The experimental group was regularly trained in problem solving skills during 8 sessions of 90 minutes of group counseling sessions, once in a week. In the inferential level Analysis of Covariance Test (ANCOVA) was used. Findings showed that the problemsolving education, significantly increased the quality of life and constructive social problem solving in the experimental group compared to before training and control group. The education, could not significantly decrease no adaptive social problemsolving in the experimental group. Group therapy was effective in the follow up session.