نقش خودتنظیمی در سازگاری تحصیلی دانش آموزان دختر و پسر

هدف مطالعه حاضر بررسی رابطۀ خودتنظیمی و سازگاری دانش آموزان است. روش تحقیق ازنوع توصیفی است که با روش همبستگی انجام و تحلیل شده است . نمونه شامل 414دانش آموز پایه سوم مدارس راهنمایی شهر سبزوار (شامل 202 پسر و 212 دختر) است که بهروش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. پرسشنامه خود تنظیمی یادگیری کنلو ریان و پرسشنامه سازگاری دانش آموزان س ی نها و سینگ برای جمع آوری داده ها مورداستفاده قرار گرفت. روایی و پایایی این پرسشنامه ها قبلاً احراز شده بود. برای آزمون رابطۀ بینناسازگاری و خودتنظیمی از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد .یافته ها نشان میدهد که خودتنظیمی با ناسازگاری رابطه منفی معناداری دارد (p=0.001 , r= 0/30) نتایج رگرسیون چندگانه نیز نشان میدهد خودتنظیمی میتواند ناسازگاری عاطفی و اجتماعی را پیش بینی کند. نتایج مقایسه خودتنظیمی و ناسازگاری دانش آموزان دختر و پسرنشان داد که خودتنظیمی و ناسازگاری دانش آموزان دختر و پسر با هم متفاوت است و دخترانبا توجه به یافته های تحقیق می توان گفت که در نمرات بالاتری به دست آورده اند (p<0.05). افراد یا محیط هایی که خودتنظیمی بالا است، ناسازگاری کاهش می یابد. بنابراین باید نسبت بهطراحی چنین مح یط ها ی آموزشی اقدام شود و آموزش ها ی خودتنظیمی برای کاهش ناسازگاری ها در اولویت قرار گیرد.