اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بین فردی برمیزان پرخاشگری و رفتارهای تکانشی در میان دانش آموزان دبیرستانی

هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر آموزش مهارت‌های ارتباطی بین فردی بر پرخاشگری و رفتارهای تکانشی در میان دانش‌آموزان دختر پایه سوم دبیرستان‌های منطقه 7 شهرستان کرج بود. روش پژوهش از نوع آزمایشی، طرح شبه آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری (سری زمانی) با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش‌آموزان دختر پایه سوم دبیرستان‌های دخترانه منطقه 7 شهرستان کرج که در سال 1393 مشغول تحصیل بودند. روش نمونه‌گیری به‌صورت تصادفی مرحله‌ای است. در ابتدا به اداره آموزش‌وپرورش مراجعه شد و پس‌ازآن از میان مناطق 12 گانه شهرستان کرج، یک منطقه (منطقه 7) به‌صورت تصادفی معرفی شد. سپس از میان مدارس این منطقه دو دبیرستان به‌صورت تصادفی معرفی گردید. در هر یک از مدارس به دانش‌آموزان پایه سوم پرسشنامه مهارت‌های اجتماعی ماتسون (1983) داده شد و سپس 30 نفر از افرادی که بالاترین میزان سطح پرخاشگری و رفتارهای تکانشی را کسب کرده بودند به شکل تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل جایگزین شدند. شرکت‌کنندگان در پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری با یک بخش از پرسشنامه مهارت‌های اجتماعی ماتسون (1983) که عامل پرخاشگری و رفتارهای تکانشی را می‌سنجد آزمون شدند. پایایی این بخش پرسشنامه بر اساس ضریب آلفای کرونباخ 0.87 برآورد شد. مداخلۀ آزمایشی (آموزش مهارت‌های ارتباطی بین فردی) بر روی گروه آزمایش به مدت 7 جلسه، 2 ساعته اجرا شد. پس از اتمام برنامۀ آموزشی از هر دو گروه پس‌آزمون و آزمون پیگیری (یک ماه پس از اجرای پس‌آزمون) به عمل آمد. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌های جمع‌آوری‌شده از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل اندازه‌گیری مکرر نشان داد، آموزش مهارت‌های ارتباطی بین فردی بر پرخاشگری و رفتارهای تکانشی دانش‌آموزان تاثیر مثبت و معنادار و پایداری داشته است (p<0/05).