مقایسه حرمت خود، منبع کنترل و کمال‌گرایی در دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار

هدفاز پژوهش حاضر مقایسه حرمت خود، منبع کنترل و کمال گرایی در دانشجویان زن و مرد ورزشکار با دانشجویان زن و مرد غیر ورزشکار بود. روش پژوهش علی مقایسه‌ای بود. جامعه آماری کلیه دانشجویان ورزشکار زن و مرد در دوازدهمین دوره المپیاد بازی‌های ورزشی در مردادماه سال 1393 در تهران بودند که از این تعداد 92 نفر به‌صورت نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند و با 92 دانشجوی غیر ورزشکار زن و مرد دانشگاه‌های تهران، شهید بهشتی، علامه طباطبائی و قم، ازلحاظ متغیرهای جمعیت شناختی شامل سن، جنس، سطح تحصیلات، وضعیت تاهل همتا شدند به منظور جمع آوری داده ها از پرسش نامه های حرمت خود کوپر اسمیت (1967)، منبع کنترل نوویکی و استریکلند (1973) و آزمون کمال گرایی مثبت و منفی تریشورت و همکاران (1995) استفاده شد. تحلیل واریانس دوعاملی چند متغیری نشان داد که بین افراد ورزشکار و غیر ورزشکار، در متغیرهای منبع کنترل و حرمت خود تفاوت معناداری وجود دارد؛ اما در مقایسه جنسیتی، زنان و مردان تنها در متغیر منبع کنترل تفاوت معنادار دارند. بررسی تعامل گروه با جنسیت نیز نشان داد که بین زنان و مردان ورزشکار در مقایسه با زنان و مردان غیر ورزشکار تنها در متغیر منبع کنترل تفاوت معنادار وجود دارد. تفاوت معناداری بین ورزشکاران و غیر ورزشکاران و زنان و مردان و همچنین تعامل ورزشکاری و جنس در خصوص متغیر کمال‌گرایی مشاهده نشد (p<0/05). با توجه به یافته فوق به نظر می‌رسد تاثیر ورزش در بالا بردن حرمت خود در دانشجویان نه‌تنها در مواجهه آنان با مشکلات و شکست‌ها می‌تواند مفید باشد بلکه تاثیر به سزایی در تعاملات بهینه آنان دارد.