بررسی میان‌کنش های الکترواستاتیک بتالاکتوگلوبولین و تراگاکانتین: گام نخست به سوی تولید میکرو و نانو ذرات بیوپلیمری

سابقه و هدف: بررسی رفتار کلوییدی سامانه های پروتیین- پلی‌ساکارید، اهمیت روزافزونی برای فراهم‌آوری پایه ای مناسب در راستای دستیابی به کاربرد های مختلف آن‌ها (مانند تولید میکرو و نانو ذرات بیوپلیمری، طراحی آنالوگ های غذایی و فناوری ریزپوشینه کردن) پیدا کرده است. هدف این پژوهش، بررسی گذارهای کلیدی ناشی از تغییر ph در جریان جدایش فازی تجمعی بتالاکتوگلوبولین و تراگاکانتین بود.مواد و روشها: تشکیل کمپلکس های الکترواستاتیک در پراکنش های حاوی مخلوط بتالاکتوگلوبولین و تراگاکانتین (غلضت کل پلیمر 3/0 درصد وزنی و نسبت پروتیین به پلی-ساکارید 2 به 1) تابع ph(6-2) با استفاده از طیف‌سنجی و آنالیز اندازه ذرات بررسی شد. از ریومتری به موازات اسیدی کردن آرام پراکنش مخلوط، با گلوکونودلتالاکتون، برای پایش گذارهای ساختاری سامانه استفاده شد. اثر نوع و غلظت نمک روی تشکیل میکروذرات حاصل تعیین شد.یافتهها: تشکیل کمپلکس های محلول در 20/5= phآغاز شد؛ در 85/4= ph انبوهش کمپلکس های درون پلیمری رخ داد و به انجام جدایش فازی در 30/4= phمنتهی شد. پارامترهای ثبت شده نشان داد که توده ای شدن مرکب در 15/4= ph رخ می‌دهد. در نهایت، مخلوط به حالت یک سامانه‌ی تک فازی در 50/2= phبازگشت. آنالیز اندازه‌ی ذرات نشان داد که ساختارهای مرکب نوعی فرایند جمع و فشرده شدن را در جریان کمپلکس شدن تجربه می کنند. ریومتری دریافت های عمیق‌تری از رفتار کلوییدی سامانه را فراهم آورد و نتایج در توافق با گذارهای ناشی از ph، تعیین شده با تیتراسیون با hcl بود. تشکیل میکروذرات به شدت وابسته به نمک بود.نتیجه گیری: تحت شرایط کنترل شده ph، میان‌کنش های الکترواستاتیک بتالاکتوگلوبولین و تراگاکانتین می‌تواند برای تشکیل گونه های مختلف ذرات بیوپلیمری به کار گرفته شود. این میکرو و نانو ذرات حاصل می‌توانند در صنعت غذا به عنوان سامانه‌های تحویل دهنده‌ی طبیعی یا جایگزین چربی به کار روند.واژگان کلیدی: بتالاکتوگلوبولین، تراگاکانتین، میان‌کنش های پروتیین- پلی ساکارید، جدایش فازی تجمعی، میکروذرات بیوپلیمری