اثرات تعاملی هیپوگلایسمیک عصاره گشنیز و تمرین استقامتی در موش‌های صحرایی دیابتی

سابقه و هدف: دیابت یک اختلال مزمن است که با هایپرگلیسمی شناخته میشود و جهت درمان و کنترل آن از روشهای مختلفی از قبیل ورزش، داروهای شیمیایی و داروهای گیاهی استفاده میشود. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثرات تعاملی هیپوگلایسمیک عصاره گشنیز و تمرین استقامتی در موشهای صحرایی دیابتی بود.مواد و روشها: 32 سر موش صحرایی دیابتی انتخاب و در 4 گروه (1)عصاره گشنیز ( 8 سر)، (2)تمرین استقامتی (8 سر)، (3) عصاره گشنیز همراه با تمرین استقامتی (8 سر) و (4) کنترل (8 سر)، قرار گرفتند. گروههای 1 و 3 به مدت 4 هفته روزانه mg/kg100 عصاره گشنیز دریافت نمودند، هم چنین گروههای 2 و 3 به مدت 4 هفته، 5 جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه روی نوار گردان دویدند. جهت تجزیه و تحلیل یافتههای تحقیق از آزمونهای آماری شاپیروویلک، t وابسته، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (p<0/05).یافته ها: 4 هفته مصرف عصاره گشنیز، تمرین استقامتی و مصرف عصاره گشنیز همراه با تمرین استقامتی باعث کاهش معنیداری گلوکز ناشتا، مقاومت به انسولین و hba1c موشهای صحرایی دیابتی شد (0/001=p)؛ مصرف عصاره گشنیز همراه با تمرین استقامتی نسبت به مصرف عصاره گشنیز (0/001=p) و تمرین استقامتی (0/03=p) اثر بیشتری بر کاهش گلوکز ناشتای موشهای صحرایی دیابتی دارد. هم چنین مصرف عصاره گشنیز همراه با تمرین استقامتی نسبت به مصرف عصاره گشنیز اثر بیشتری بر کاهش hba1c موشهای صحرایی دیابتی دارد (0/02=p).نتیجه گیری: با توجه به کاهش شاخصهای گلایسمیک به نظر میرسد چهار هفته مصرف عصاره گشنیز همراه با تمرین استقامتی دارای اثرات تعاملی هیپوگلایسمیک در موشهای صحرایی دیابتی می باشد.