نقش اقرار در کشف علمی جرم

از دیرباز تاکنون، اقرار به عنوان بهترین و مطمئنترین دلیل برای اقناع وجدان بشری در محکوم کردن متهممحسوب میشده و ارزش آن به حدّی است که گاه برای اظهار آن، عمّال متوسّل به اعمال شکنجه شده وحتی مرگ اقرار کننده را رقم زد هاند. از طرفی در بسیاری از موارد، اقاریر متهمان مورد قبول دادگاه نبوده و توسطمقامات قضایی رد م یشوند؛ گاه به واسطة اکراهی که رضاء را ضایع میکند و گاه به دلیل معامل های که در اخذ اقرارصورت گرفته و آن را از لحاظ حقوقی بی اعتبار میسازد که حتی برخی از مواقع، احتمال توسّل پلیس به شیوه های مغرضانه و غیرمنصفانه را مفروض می پندارند و آنرا به عنوان پرونده سازی علیه متهم قلمداد م یکنند. از آنجایی که پلیس و بالاخص کارآگاهان (با توجه به اقرار محوری قوانین حاکم)، بطور دائم با موضوع اقرار و حواشی آن سروکار داشته و ناچارند برای به سرانجام رساندن پرونده از متهم اعتراف و اقرار اخذ و آن را به عنوان دلیل اصلی ارتکاب محسوب نمایند؛ بنابراین لازم است از نقش اقرار و میزان تاثیرگذاری و تاثیرپذیری آن مطلع بوده و با موجباتفساد آن آشنا شوند، همچنین طرق علمی کشف حقیقت و نحوة جرم یابی اقرار را فراگرفته و معاملات اقرار رابشناسند؛ به ویژه در مواردی که از بدست آوردن سایر ادلّه و مدارک اثبات کنندة جرم عاجزند. چه بسا متهم یامظنونی واقعاً بیگناه بوده و به دلیل عدم آشنایی با روند رسیدگی و ترس از عواقب تن در ندادن به خواستة پلیس وحتی در مواردی امیدوار بودن به وعده کمک، متقاعد یا مجبور به اقرار به جرم ناکرده گردد. البته برخی از متهمینحرف های نیز ممکن است در این راستا پیش دستی کرده و خود به پلیس پیشنهاد اعتراف به جرمی را بدهند تاشاید مسیر پرونده را تغییر داده و یا قادر به کتمان موضوع مه متری شوند. از اینرو در مقالة حاضر تلاش شده تاضمن تشریح مفهوم اقرار و اعتراف در عرف پلیسی و قضایی، ابعاد و موانع آن را نیز تبیین نموده و در نهایت نقشاقرار در کشف علمی جرم و جرم یابی آن مورد بحث و بررسی قرار گیرد.