رویکرد تطبیقی به معیارهای ناظر بر بازجویی پلیسی(با تاکید بر قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲)

اعطای حق بازجویی به کارکنان نظام عدالت کیفری، مانند پلیس، از جمله تدابیری است که نظام های عدالتکیفری برای کشف حقیقت پیش بینی کرده اند. بر اساس این حقوق، بازجویی عبارتست از: تحقیق از متهمدر مورد مشارکت احتمالی وی در ارتکاب جرم. در نظام های مختلف کیفری در کنار اعطای حق بازجویی بهپلیس، تدابیری اتخاذ شده که جلوی هرگونه تعدی احتمالی به حقوق و آزادی های متهم گرفته شود. پذیرشحق السکوت، ممنوعیت شکنجه، فریب و اغفال متهم و لزوم ثبت و ضبط بازجویی از مهم ترین این تدابیر است. درمقررات داخلی، به ویژه قانون آیین دادرسی کیفری 1392 ، برخی از این حقوق از جمله حق سکوت، ممنوعیتشکنجه، فریب و اغفال به صراحت و برخی دیگر، از جمله ثبت و ضبط بازجویی به صورت ناقص پذیرفته شدهاست. این مقاله تلاش دارد تا با رویکردی تطبیقی و با تمرکز بر قانون آیین دادرسی کیفری جدید، مهم ترینمعیارهای ناظر بر بازجویی پلیسی را مورد تحلیل و ارزیابی قرار داده و راهکارهای مناسب برای ارتقای رعایتموازین دادرسی ارایه کند