قابلیت زیست تخریب پذیری مواد فعال در سطح

مواد فعال در سطح به طور گسترده ای برای پخش مواد آبگریزی در آب و یا بر عکس در محصولات فنی و صنعتی به کار می روند . از نظر کمی این مواد بیش از همه در فرمولبندی مواد پاک کننده یا شوینده ها مصرف می شوند . در موقع مصرف پاک کننده های این مواد به فاضلاب های با مواد خروجی صنایع وارد می شوند . بررسی قابلیت زیست تخریب پذیری مواد فعال در سطح در سیالات خروجی از صنایع و عملکرد میکروارگانیسم ها در استفاده از ضایعات گیاهی و حیوانی به عنوان یک منبع غذایی و تجزیه آنها به آب و کربن دی اکسید ، از مباحث مهم این مقاله است . قابلیت زیست تخریب پذیری در اثر فرآیند اکسایش در حضور اکسیژن ( تجزیه پذیری هوازی ) یا به وسیله کاهش آنها در غیاب اکسیژن ( تجزیه پذیری ناهوازی 9 انجام می شود . اگر محصولی به طور طبیعی تجزیه نشود ،‌ در طبیعت پایدار است و بدین ترتیب طول عمر آن را می توان در محیط زیست اندازه گری نمود. در این مقاله مشخص می شود که چگونه در اثر زیست تخریب پذیری مواد فعال در سطح با زنجیره هیدروکربنی خطی ، سریعا پلی اتیلن گلیکول تولید می شود . این پدیده مبین ایجاد فاصله بین مراکز آبگریز و آبدوست مولکول است . همچنین در این مقاله به بررسی پژوهش های جدید می پردازیم که برای کاهش اثرات مواد فعال در سطح غیر یونی ، عدد n یا درجه اتوکسیل دار شدن مولکول را پیشنهاد نموده اند و به این ترتیب طول زنجیر آلکیلی بخش آبگریز کاهش می یابد . در این ارتباط چهار نوع متفاوت از قابلیت زیست تخریب پذیری ( اولیه ،‌ فوری ،‌ ذاتی و نهایی ) مورد بحث قرار خواهد گرفت . همچنین روشها و آزمون های عملی مورد نظر سازمان بین المللی oecd برای اندازه گیری و ارزیابی قابلیت زیست تخریب پذیری مواد فعال در سطح معرفی می شوند . مکانیسم های بیوشیمیایی که موجب قابلیت زیست تخریب پذیری توسط باکتری های می شود ،‌ در مراحل مختلفی مانند اکسایش ( کربن در موقعیت ) بتا ، اکسایش متیل و اکسایش بخش های آروماتیک در مولکول ماده فعال در سطح انجام می گیرند ،‌ که در مقاله حاضر به آنها می پردازیم .