بررسی پدیده طلاق و چگونگی حضانت فرزندان بعد از مفارقت

ضعف بنیه فرهنگی و عدم آگاهی و پایبندی به ایمان و تقیدات مذهبی خانواده‌ها، به خصوص در میان والدین، به عنوان مهمترین عامل سستی روابط خانوادگی و در نتیجه افزایش طلاق در جامعه به شمار می آید. از آنجا که کودکان آسیب پذیرترین عضو خانواده طلاق به حساب می آیند، تلاش در راه تربیت صحیح آنها می تواند یکی از نشانه های رشد فرهنگی و اجتماعی جوامع محسوب گردد. بنابراین باید به مسایل این دوران توجه و اهتمام ویژه ای نمود. یکی از موضوعات مهم این دوران مساله نگهداری، حمایت و تربیت کودکان است. پدر ومادر به عنوان اولین سرپرست و معلم فرزندان، وظیفه رشد و تکامل جسمی و شخصیتی آنها را بر عهده دارند. به این گونه حمایت ها وکمک هایی که برای طفل انجام می گیرد حضانت می گویند. با جدایی والدین کودک از یکدیگر، مساله حضانت و اولویت هر یک از آنها برای نگهداری و سرپرستی فرزند مطرح و بیش از پیش چهره می نمایاند.آرا فقها نسبت به اولویت هر یک از پدرو مادر در سنین کودکی مختلف است. مشهور فقها معتقدند: سزاوارترین فرد نسبت به نگهداری فرزند، مادر می باشد. لذا در صورت عدم اجرای صحیح حضانت فرزندان طلاق، این پدیده باعث بروز مشکلات اجتماعی و بعضاً ایجاد ناامنی در جامعه می شود و آسیب های اجتماعی روزبه روز افزایش می یابد، در نتیجه برای مقابله و جلوگیری از افزایش بزهکاری و متقابلاً ایجاد آرامش وامنیت و در جامعه، مداخله پلیس و نیروی انتظامی در این مهم قطعی است. این مقاله به روش کتابخانه ای واسنادی انجام پذیرفته وضمن تشریح آرا و عقاید فقها و حقوقدانان، در مورد طلاق و فلسفه آن دراسلام، عوامل،آثار و نتایج طلاق و تاثیر آن برفرزندان، حضانت وحق یا تکلیف بودن آن، تمایز آن با حق رضاع(شیردادن)، شرایط حاضن وحاضنه، اجرت حضانت و فاصله زمانی ملاقات با طفل، پایان دوره حضانت و تاثیر حضانت صحیح بر کاهش اقدامات پلیسی، بحث شده است.