بررسی قاچاق زنان در اسناد بین المللی و حقوق جزایی ایران

قاچاق انسان، به خصوص زنان و کودکان که به بردگی عصر مدرن شهرت دارد، یکی از مصادیق جرایم سازمان یافته است که از ابتدای دهه 1990 میلادی شهرت یافته، و در این سال های اخیر به یک معضل جهانی تبدیل شده است. قاچاق انسان را در قرن بیست و یکم می توان صورت جدیدی از تجارت بردگان تا قرن نوزدهم تصور نمود. از این رو، لزوم جرم انگاری قاچاق انسان در تمامی کشورهای جهان احساس می شود. مسیله قاچاق اشخاص، معمولاً با هدف زنان و کودکان، یا قاچاق برای بهره-کشی جنسی مورد بحث قرار می گیرد. در حال حاضر قاچاق پدیده ای بسیار گسترده در سطح جهانی به شمار می رود. به گونه ای که بسیاری از زنان که در گریز از فقر و جستجوی یافتن یک زندگی بهتر به ترک خانه و میهن خود دست می زنند، نه تنها به آن دست پیدا نکرده، بلکه بیش از پیش در گردابی فرو می روند که هیچ راه گریزی برایشان فراهم نیست. قاچاق انسان به عنوان یک رفتار بزهکارانه مستوجب مجازات در ایران سابقه چندان طولانی قانونی ندارد، اما به دلیل فقدان آمار جنایی دقیق نمی-توان از نرخ ارز واقعی یا نزدیک به واقع از قاچاق زنان سخنی راند. ولی آنچه در روزنامه ها یا زبان همگانی است، نشانگر آمار نگران کننده قاچاق انسان در ایران می باشد. یکی از این نشانه ها، تصویب قانون مبارزه با قاچاق انسان مصوب 1383 است که در عین حال که قرینه ای بر وجود این پدیده است واکنش مناسب قانونگذار به آن نیز محسوب می شود. در راستای این مهم، مقاله حاضر تلاشی جهت تحلیل ساختاری این پدیده در نظام حقوقی بین المللی و همچنین در فراسوی آن نگاهی به تدابیر و سیاست های کیفری ملی و فراملی در قبال این پدیده می باشد.