پیشگیری انتظامی از بزهکاری اطفال و نوجوانان

در مقطع فعلی از جمله وظایف پلیس و دیگر نهادها پیشگیری است و باید این نکته را باور داشت که پیشگیری از درمان بهتر است، زیرا موثرتر است و هزینه گزافی نیز بر جامعه تحمیل نمی‌کند. بزهکاری اطفال و نوجوانان ویژگی‌هایی دارد که آن را از بزهکاری بزرگسالان متمایز می‌سازد. از جمله متحول بودن شخصیت، ابعاد روان شناسی، اشکال جرایم ارتکابی و نحوه شرکت در ارتکاب جرم. برای پیشگیری از بزهکاری ابتدا باید مسایل و مشکلات اجتماعی را که زمینه‌ساز ارتکاب جرایم هستند، از میان برد و از همان ابتدا از سیاست‌های مناسب استفاده کرد و با نهادهای درگیر نیز همکاری نمود. اصلاح ساختار پلیس، تخصصی شدن، آموزش، مشاوره و حمایت از کودکان، اقدامی مناسب و مفید به نظر می‌رسد. برنامه‌های اساسی جهت پیشگیری از بزهکاری کودکان و نوجوانان شامل مسیولیت‌های مشخص موسسات، نهادها، هماهنگی بین آنها، دخیل بودن جامعه، روش‌های کاهش موثر فرصت‌های ارتکاب اعمال مجرمانه، نقش خانواده‌ها، آموزش و پرورش، رسانه‌های جمعی و قانونگذاری در جهت دادرسی ویژه نوجوانان است. توجه به محیط و تلاش در راه اصلاح آن که در امر پیشگیری موثر است باید از وظایف پلیس به شمار رود و سعی شود با همکاری سایر سازمان های دولتی و غیردولتی موثرترین نوع پیشگیری به کار رود و با توجه به شرایط موجود، جامعه مدیریت شود تا در وظایف خود موفق گردد. در این نوشتار سعی شده است تا با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و با بهره گیری از اسناد کتابخانه‌ای و سایر کتب و مقررات ملی و بین‌المللی به تحلیل و بررسی شیوه‌های پیشگیری پلیسی در خصوص بزهکاری کودکان و نوجوانان پرداخته شود.