طراحی و رتبه‌بندی شیوه‌های استعدادیابی در مراکز نخبگانی نیروهای مسلح

زمینه و هدف: با تبلور دوره خردورزی، استعدادها به عنوان نوعی سرمایه دانشی در جهت کسب مزیت رقابتی و توسعه روزافزون سازمان‌ها محسوب می‌شوند و مدیران منابع انسانی همواره در پی شناسایی دقیق استعدادهای برتر داخلی یا خارجی بوده اند. بر این اساس، این پژوهش به ارائه الگوی شیوه‌های استعدادیابی در مراکز نخبگانی نیروهای مسلح  می‌پردازد. روش‌شناسی: تحقیق حاضر از نظر هدف، مطالعه‌ای اکتشافی توصیفی و با رویکردی توسعه‌ایکاربردی است که در آن از راهبرد پژوهش آمیخته استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش شامل نخبگان علمی و مدیران ارشد مراکز نخبگانی نیروهای مسلح است. نمونه آماری شامل 22 نفر به روش قضاوتی هدفمند انتخاب شدند. گردآوری داده‌ها به دو روش کتابخانه‌ای و میدانی (مصاحبه نیمه‌ساختاریافته با خبرگان و پرسشنامه خبره مبنا) انجام شد. برای تحلیل داده‌ها در مرحله کیفی از طریق کدگذاری داده‌ها و در مرحله کمی، از رویکرد تصمیم‌گیری چندمعیاره با روش تئوری اعداد خاکستری استفاده شد. یافته‌ها: نتایج بخش کیفی، به طراحی الگوی شیوه‌های استعدادیابی در مراکز نخبگانی نیروهای مسلح منتهی شد. یافته های بخش کمی نشان داد که در بین روش های استعدادیابی فعالانه، روش جستجوگرانه با ضریب مطلوبیت (0.947) و در بین روش های استعدادیابی منفعلانه، روش خوداظهارانه با ضریب (0.891) دارای بالاترین اولویت برای مراکز نخبگانی نیروهای مسلح بودند. نتیجه‌گیری: استفاده از روش‌های استعدادیابی پژوهش حاضر موجب حفظ و نگهداشت و توسعه اثربخش نخبگان در مراکز نخبگانی نیروهای مسلح می‌شود.