توانمندی زبان پهلوی در ساخت اصطلاحات علمی، بر اساس متن شِکَند گُمانیک وِزار

با ورود اسلام به ایران زبان عربی به زبان رسمی، و نیز علمی و ادبی غرب آسیا تبدیل شد و تنها در سده چهارم هجری بود که فارسی نویسی در ایران رواج گسترده ای یافت. در آن زمان نیز وام واژه های عربی بخش بزرگی از اصطلاحات علمی و فنی را تشکیل می دادند، و این تصور به وجود آمد که دیگر زبان ها، از جمله فارسی، ناتوان از بیان مفاهیم علمی هستند، زیرا وام گیری گسترده از زبان عربی و عدم استفاده از امکانات واژه سازی در زبان فارسی، که میراثی از زبان پهلوی بود، سبب شده بود این زبان بسیاری از قابلیت های واژه سازی خود، مانند افعال ساده، پیشوندها و پسوندهایش را از دست بدهد. اما بررسی کتاب شِکَند گُمانیک وِزار نشان می دهد که زبان پهلوی با تکیه بر توان خود قادر به بیان بسیاری از مفاهیم پیچیده علمی بوده است که بعدها واژه های عربی جایگزین آنها شده بودند. در این اثر کلامی نویسنده با بهره گیری از قابلیت های واژه سازی زبان پهلوی بسیاری از مفاهیم علمی را بدون استفاده از وام واژه ها بیان کرده است، قابلیتی که فارسی نیز در سده های آغازین اسلامی از آن برخوردار بود.