آغاز و ارتقای عرفان و تصوف از قرن پنجم تا قرن هفتم هجری

دین اسلام، دین صلح و همزیستی ، دین آرامش و همدلی و مودت است.صلح و همزیستی از توصیه های الهی در قرآن و از اهداف مهم انبیاء به ویژه پیامبر اسلام می باشد.همچنین عرفان و تصوف موضوع مهم نثر و شعر ادبیات فارسی از آغاز بوده است و نویسندگان و شاعران زبان فارسی مداوم با کمال هنر و زیبایی،افکار عارفانه را معرفی نموده اند.از میان عارفان معروف که متقدمان متصوفه نامبردارند با یزید بسطامی، حسین بن منصورحلاج، ابو سعید ابو الخیر ، محمد بن منور ، ناصر خسرو قبادیانی و بابا طاهر عریان را باید نام برد که شعر عارفانه را رونق و رواج داده اند.در این دوره نا فقط شاعران نامی ظهور کرده بلکه کتب های بسیارازرندۀ متصوفه نیز از مولفان برجسته دیده می شود.در مقالۀ حاضر سعی می شود که نقش شاعران متصوفۀ نامی از ابو سعید ابو الخیر گرفته تا مولانا جلال الدین رومی با آثار مهم شان بررسی شود که چگونه شاعران نامبرده بوسیلۀ شعرشان پیام های صلح و آشتی را بین مردم رواج داده اند.