تأثیر نفوذ معنوی میر سید علی ھمدانی در بنگلادش

قند پارسی لسان الغیب خواجہ شمس الدین محمد حافظ شیرازی چندین قرن پیش بہ بنگال رسید؛ این قند را نہ فقط طوطیان ھند و بنگال از ژرفای دل پذیرفتند، بلکہ تقریباً شش قرن و نیم (1837-1204م) زبان فارسی بہ عنوان زبان رسمی و دولتی رایج این سرزمین بود۔ در این مدت طولانی زبان فارسی، مردم این مرز و بوم را مسحور و مفتون خود ساخت۔ اما این چہ شکری است کہ ھنوز بنگال شیرینی حافظ را در دھان دارد۔ از زمان ھای گذشتہ تا بہ حال مردم بنگلادش سخنوران، شاعران و ادیبان کلاسیک فارسی را بسیار دوست داشتہ و احترام می گذاشتند و از خواندن آثار و شنیدن سخن آنھا لذت می بردند۔ تأثیر شاعران فارسی زبان در آثار و نوشتہ ھای نویسندگان و شاعران بنگالی کاملاً مشھود است۔ در بنگلادش آثار بزرگان شعر و ادب و عرفان فارسی از قدیم مورد توجہ و استقبال ارباب معرفت، قرار داشت و بخصوص دربارۂ شاعران کلاسیک فارسی پژوھش ھای بسیاری شدہ است و این کار ھمچنان ادامہ دارد۔ میر سید علی ھمدانی (786-714 ھجری قمری) یکی دیگر از بزرگان شعر و ادب فارسی است کہ در بنگلادش مورد توجہ قراردارد۔ محققان دانشگاھی برای دانشجویان زبان و ادبیات فارسی در دورہ کارشناسی در دانشگاہ ھای بنگلادش زندگی و آثار میر سید علی ھمدانی را تدریس می کنند۔ نمونہ ھایی از این دست نشانہ توجہ مردم این مرز و بوم بہ زندگی و آثار این شاعر بزرگ است۔ سعی نگارندہ در این مقالہ بر آن است کہ بہ میر سید علی ھمدانی شناسی در سرزمین بنگلادش بپردازد تا چھرہ ھمدانی در بنگلادش بھتر نشان دادہ شود و وجوہ مختلف ھمدانی شناسی را بررسی کند۔ نویسندۂ مقالہ بہ این نتیجہ می رسد کہ تأثیر آثار معنوی و عرفانی میر سید علی ھمدانی در بنگلادش بیشتر مشاھدہ می شود۔