شاهنامه سرایی فردوسی ومهدی اخوان ثالث حماسه سرا دراد بیات فارسی معاصر

شاهنامه سرایی درایران: داستان و داستان حماسی مبتنی براسطوره درایران سابقه و رونق دیرینه داشته باشد و حماسه سرایی بسیار زود تر ازآنکه سدۀ چهارم هجری از آن گزارش می دهد، آغاز شده باشد. با اینکه خلاف این را به آسانی نمی توان ثابت کرد، معذلک بقای مستقیمی از آثار احتمالی حماسه های کهن هنوز در دست نیست؛ آنچه که در دست است نشانه هایی از وجود حماسه یا سروده های روایتی در مانده های یک گذشته بسیار غنی تراست. شاهنامه فردوسی حماسۀ ایرانی است که در ردیف سه حماسہ های ملل باستانی، بین النهرین، یونان و هند و پس ازاین سه سروده شده است. شاهنامه که در شرح تاریخ داستانهای ملی ایران نوشته شده است، فردوسی این شاهنامه که تقلید کتابهای خداینامک و سیرا لملک ابن مقفع و محمد بن جهم بر مکی و رود به پسرشاهویه نگاشته شده است. دیگر شاهنامۀ ابو علی بلخی و شاهنامۀ ابو منصور محمد بن عبدالرزاق است. مسعودی مروزی نخستین شاعرایرانی هست که در حدود300 هجری روایتهای حماسی را شروع کرده است. درادبیات معاصراخوان ثا لث معروف ومشهورترین شاعرحماسه سرایی ایران است، اخوان ازجمله شاعران بزرگ معاصراست که سرودن سیاسی واجتماعی از ویژگیهای ممتاز شعر او به شمار میرود، او می خواست زبان ملت خود وقلمی باشد که رنجنامه ای ملت خود را بر کتیبه تاریخ بنویسد، در حالی آ شکاراست که اوضاع سیاسی واجتماعی ایران را به گونه ای نمادین وبسیار زیبا دراشعار خود بیان می کند. درین مقاله کوشش برآن خواهد شد که چطور حماسہ سرایی نو ازحماسہ سرایی قدیم ایران فرقی دارد. درزبان قدیم حماسه سرایی فقط در بارۀ سرزمین ایران، پادشاهان، وزراء، امراء وپهلوانان است، ولی شاعران جدید درادبیات فارسی معاصراوضاع سیاسی واجتماعی ایران را موضوع ساخته اند. شعراء حتی المقدور سعی کرده اند که در اشعارشان مردم عامه، کارگران و رنجبران وزنان را موضوع بحث قرار دهند.