>
Fa   |   Ar   |   En
   نقد روانشناختی شخصیت در داستان های شاهنامه فردوسی  
   
نویسنده خراسانی محبوبه ,رستمی فرزاد ,خلیفه مهدی
منبع آناهيتا - 2015 - شماره : 2 - صفحه:87 -114
چکیده    عنصر شخصیت در ادبیات داستانی عنصری ثابت و با اهمیت است و سنگ بنای داستان را تشکیل می‌دهد. در بیان اهمیت شخصیت داستانی همین بس که اگر در داستان، شخصیت وجود نداشته باشد، ماجرایی اتفّاق نخواهد افتاد. شخصیت‌ها در متون داستانی به دو روش مستقیم و غیر مستقیم پردازش می‌شوند. شاهنامۀ فردوسی را نیز می‌توان اثری داستانی به حساب آورد. فردوسی نسبت به عنصر شخصیت همانند دیگر عناصر داستان، ژرف نگری و دقت بسیار داشته است. شخصیت‌پردازی عاملی است که به وسیلۀ آن می‌توان ویژگی‌ها، روحیات، افکار و دیگر خصوصیات شخصیت را برای خواننده روشن کرد.توصیف ها و تصویرسازی های فردوسی از شخصیت های شاهنامه به گونه ای است که با مقایسۀ آن ها و نظریه های شخصیت شناسی در دانش روان شناسی می توان به نوع شخصیت ایشان پی برد؛ در بسیاری از داستان های شاهنامه، شخصیت های اصلی از زمان تولد وارد داستان می شوند و تا پایان داستان نیز حضور دارند. در واقع، شاهنامه میدان پیدایش، رشد و به ثمر رساندن شخصیت های خود است. در داستان های فردوسی برخلاف قصه های سنتی که همه چیز یا سیاه است یا سفید و شخصیت ها اساساً مطلق و ایستا هستند، شخصیت ها اغلب پویا و عینی و ملموس اند و خواننده می تواند آنها را در پیرامون خود حس کند و حتی در بعضی موارد چهرۀ ظاهری شخصیت مورد نظر را برای خود مجسم کند.
آدرس دانشگاہ آزاداسلامی واحد نجف آباد, گروه زبان و ادبیات فارسی، گرایش غنایی, ایران, دانشگاہ آزاداسلامی واحد نجف آباد, گروه زبان و ادبیات فارسی، گرایش غنایی, ایران, دانشگاہ آزاداسلامی واحد نجف آباد, گروه زبان و ادبیات فارسی، گرایش غنایی, ایران
 
     
   
Authors
  
 
 

Copyright 2023
Islamic World Science Citation Center
All Rights Reserved