تجلی اخلاق و پند و اندرز در شاهنامۂ فردوسی

شاهنامه نه تنها یکی از شکوہ مند ترین آثار حماسی ادب فارسی و یک سند پرارزش بر فرهنگ و تمدن غنی ایران زمین است بلکه این کتاب نزد خوانندگان یک اثر اخلاقی و پند و اندرز است که در کنار داستان های حماسی مطالب اخلاقی نیز در این کتاب مطرح شده است. فردوسی انسانی کامل و جان او سرشار از مهر و عاطفه، حسن خلق و بزرگواری است و همین عواطف لطیف انسانی خود را در شخصیت های پهلوانان محبوب خود دمیده است. شاهنامه گنجینۂ خرد، دانایی، اخلاق و پند و اندرز است. فردوسی از هر گونه حادثۂ شادی بخش یا غمبار نتیجۂ فلسفی و اخلاقی می گیرد. شاعر پند و اندرز هایی که در هر مورد چه از جانب خود و چه از اقوال دیگران راجع به خدا ترسی، داد جویی و عدالت گستری به سلاطین ، بزرگان و خوانندگان می دهد. پاکی زبان و عفت لسان از خصایص و ویژگیهای خاص فردوسی است و شاهنامه شاهد آن است چون یک لفظ و یک عبارت مستهجن در این کتاب دیده نمی شود. در مقاله و تحقیق حاضر به بررسی مطالب اخلاقی و پند و اندرز در داستان های شاهنامه می پردازیم